Όπερ μπέμπη δείξε

Πρώτα μας αναγκάζετε να μιλήσουμε και μετά μας λέτε πως σημασία δεν έχουν τα λόγια, αλλά οι πράξεις. Λες αύριο ‘Σ’ αγαπώ!’; ‘Να μου το δείξεις’, σου λέει… Ε, λοιπόν, αυτό κάνω! Θέλω τυρί, δείχνω ψυγείο. Θέλω δημητριακά, δείχνω ντουλάπι. Ή μάλλον, παίρνω μόνος μου το μπολ από το συρτάρι και κρατώντας το, δείχνω ντουλάπι. Θέλω άλλαγμα, δείχνω ποπό. Θέλω τηλεόραση; Την ανοίγω μόνος μου. Θέλω βόλτα, δείχνω πόρτα, μπουφάν και παπούτσια- η σειρά τυχαία. Θέλω αγκαλιά, σηκώνω τα χέρια. Και στο κάτω-κάτω αν το να μιλάς με τα χέρια δεν είναι ομιλία, γιατί δεν στέλνουμε και τους τροχονόμους για λογοθεραπεία;