Κάποιες φορές –όλες τις φορές- αφού με βάλουν στο κρεβάτι μου, μου διαβάσουν παραμύθι, ξαναπούμε τα νέα της ημέρας, μου κρατήσουν το χέρι, με φιλήσουν και με καληνυχτίσουν, σηκώνομαι μετά από λίγο και πλησιάζω την ημίκλειστη πόρτα του δωματίου τους. Στέκομαι εκεί, στη χαραμάδα, ήσυχος για πολλή ώρα και έχω μόνο ένα στόχο. Να τους σπάσω το ηθικό. Να τους λυγίσω. Χωρίς να μπαίνω μέσα, γιατί μου το έχουν απαγορεύσει, ακούω διάφορα –και καλά χαμηλοφώνως- και όλα προς τη σωστή κατεύθυνση για την εξυπηρέτηση των στόχων μου. Μαμά: «Τι κάνει εκεί τώρα;» Μπαμπάς: «Άστον, μην του δίνεις σημασία, θα φύγει». Εννοείται ότι δεν το κουνάω ρούπι. Μετά από λίγο… Μαμά: «Ακόμα εκεί είναι. Μήπως έχει κάτι το παιδί…» Μπαμπάς: «Αγνόησέ τον». Εγώ, από μέσα μου: «Ε, βέβαια, εσύ με είχες 9 μήνες στην κοιλιά σου;» Δεν καταθέτεις τα όπλα. Εξάλλου, αλλού ποντάρεις: στο ολέθριο σφάλμα που θα τους στοιχίσει έναν ακόμα άνετο ύπνο. Μαμά: «Να του μιλήσω;» Μπαμπάς: «ΌΧΙ». Ακόμα, δεν τα μπήγεις. Είπαμε, περιμένεις. Και το ολέθριο σφάλμα γίνεται, φυσικά από τη μαμά και λέγεται: EYE CONTACT. Το βλέμμα της συναντιέται μέσα από την ημίκλειστη πόρτα και μέσα στο ημίφως με το δικό σου. Αυτό ήταν. Τα μάτια σου πετάνε σπίθες. Σπρώχνεις την πόρτα θεαματικά και μπουκάρεις. Τα μπήγεις. Ανεβαίνεις στο κρεβάτι από τη μεριά της μαμάς. Κλαις σταθερά και απαρηγόρητα. Πια, λυγίζει και ο μπαμπάς. Σε βάζουν ανάμεσα. Το μόνο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις τώρα είναι να νανουριστείς με δανέζικα γιατί σε αυτό το δωμάτιο αυτήν την ώρα βλέπουν The Κilling.
Για μεγιστοποίηση λοιπόν της απόδοσης του κλάματός σου –αυτός δεν είναι και ο σκοπός του, η απόδοση;- πάρε κάποια tips χειριστικής συμπεριφοράς και εφάρμοσέ τα τυφλοσούρτη:
- Χτύπα στα πιο βαθιά τους ενοχικά.
- Πόνταρε πάντα στη μάνα.
- Φυσικά και θέλεις τον οίκτο τους.
- Κράτα το καλύτερο κλάμα για το τέλος.
- Κάντο να φανεί σαν δική τους απόφαση.
- Κάντο να φανεί σαν να μην έχουν άλλη επιλογή. Δεν έχουν άλλη επιλογή.
- Κάνε να φαίνεται όλο αυτό σαν μία εξαίρεση, ενώ είναι ο κανόνας.
- Κάνε τους, τελικά, να αισθανθούν ωραία με τη συνείδησή τους.
- Και, κάτι ακόμα: Γελάει καλύτερα, όποιος κλαίει τελευταίος.
υγ. Αυτό με την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, ας μην το κάνουμε θέμα…
bebisthoughts 
χαχαχαχαχαχαχαχαχα! Αχ βρε μπέμπη, να αυτά φοβάμαι και ακόμα δεν έχω βάλει τον συναγωνιστή σου Νικόλα σε κρεββάτι. Πότε θα τον βρω οριζοντιομένο δεν ξέρω. Και αυτό το killing τα σπάει. Μήπως να το σκεφτείς να γίνεις δίγλωσσος;
1.Ο Νικόλας με τον Μικρό Νικόλα -ξέρεις, τον διάσημο- καμία σχέση; Γιατί είμαι φαν.
2.Προς το παρόν, παλεύω τη φάση ακόμα να γίνω μονόγλωσσος, αν ποτέ. Και trust me, απέχω.
3.Και απλή συνωνυμία να είναι, έναν πόντο τον έχει σίγουρα υπέρ του, μόνο και μόνο χάρη στο όνομα. Πάντως.
1) Καμία σχέση, αλλά μάλλον το έχει το όνομα, αν με πιάνεις…
2) Και ο Νικόλας στην ίδια προσπάθεια είναι. Κουράγιο στην μαμά σου και τον μπαμπά σου. Εσύ καλά τα λες.
Καλό μήνα και καλό ύπνο!
Και, σίγουρα, καλά κρασιά!
Dear Bebis,
για κακή σου τύχη το μήνυμα το έλαβα εγώ, η μαμά και όχι ο μικρός μου!!! Είναι αρκετά μεγαλύτερος από εσένα – έκλεισε τα 7 – ομολογώ όμως ότι όλο και κάτι θα είχε να διδαχτεί από σένα! Η αλήθεια είναι ότι τέτοια δεν έκανε στην ηλικία σου αλλά μάλλον δεν σε συνάντησε εγκαίρως! Ίσως κάποια στιγμή πέσει στα χέρια του αυτό το μήνυμα και σίγουρα θα μπορέσει να μεγαλουργήσει ακολουθώντας τις … συμβουλές σου. Σε άλλους τομείς, κάτι θα σκεφτεί … (απολαυστικό κείμενο, όπως πάντα – φιλιά)
Ωραία, αφού το μήνυμα το λάβατε εσείς δεν έχετε παρά να το διαβιβάσετε στον μικρό -το ότι μου ρίχνει 4,5 χρόνια δεν έχει σημασία, μικρός είναι. Παρακαλώ, κατά λέξη και χωρίς προθήκες. Επίσης, έχω ένα μοτο -ανάμεσα σε άλλα, πάρα πολλά: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. Μπορείτε να του διαβιβάσετε κι αυτό, παρακαλώ;
Τι σατανικό μυαλό που έχετε όλα τα νιάναρα! Μην δείτε την αδυναμία της μάνας, εκείιιιιιι να πατήσετε, μέχρι να πονέσει!!!! Αλλά, θα γυρίσει ο τροχός….. (την συνέχεια δεν την λέω, είναι ακατάλληλη για ανήλικα). Δεν θα μεγαλώσετε; Δεν θα γίνετε γονείς; Εδώ πληρώνονται όλα!!!!
Πέρα από την πλάκα, με έκανες να γελάσω και σήμερα έχω πολύ δύσκολη και στενάχωρη μέρα.
1. Θέλω τη συνέχεια.
2. Έλα μωρέ ακατάλληλη, εδώ βλέπουμε Φατμαγκιούλ (ντάξει, όχι εγώ ακριβώς ούτε στο σπίτι, αλλά θα μπορούσαμε).
3. Τώρα, μεταξύ μας, η απειλή ότι όταν γίνουμε γονείς θα πληρώσουμε δεν είναι και τόσο απειλή. Εδώ δεν είναι απειλή να μου πεις ‘το βράδυ, δεν θα κάνουμε αυτό ή εκείνο’. Το βράδυ; Who gives a μπιπ για το βράδι; Τη λέξη δεν τη λέω είναι ακατάλληλη για ανήλικα.
4. Οι μέρες δεν είναι από μόνες τους. Οι μέρες είναι τι τις κάνουμε.
5. Ναι, ξέρω, κάπως πρέπει να ξεφορτωθώ τον Κοέλιο που κρύβεται μέσα μου.
Πάντως, αν ξεπεράσεις το θέμα με τα δανέζικα, το The Killing είναι και γ****.
(Φιλί).
Και γάτα, να φανταστώ;
«και γιαγιά». Πώς λέμε: «Καλά ε, το καινούργιο σου πουλόβερ… και γιαγιά! Πότε το πήρες;»
(Ουφ)
Πάλι καλά που έχεις και «προκαταρκτικά» και κάθεσαι στη πόρτα, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου και μπράβο σου! 😉
Εγώ έχω άλλο σύστημα, επειδή έχουν ορκιστεί πως ποτέ δεν θα με βάλλουν στο κρεββάτι τους, κάνω κάτι πιο δραστικό για να τους σπάσω τουλάχιστον τα νεύρα:
Όταν έχει κλείσει η TV και έχει αρχίσει το ροχαλητό ο μπαμπάς και η μαμά δεν ξεφυσά επειδή λόγο ροχαλητού δεν μπορεί να κοιμηθεί, παίρνω, τις πιπίλες μου (μια για μύτη, μια για στόμα) και σιγά σιγά μπαίνω στο δωμάτιο και ξαπλώνω στο χαλάκι, μεριά μαμάς, κάνω πιπίλα με αρκετό θόρυβο και περιμένω…. κάποια στιγμή η μαμά με ακούει, ξυπνάει το μπαμπά και αυτός με πολύ τρυφερότητα απαλά με πάει στο κρεββάτι μου… άντε να τους ξαναπάρει ο ύπνος…χαχα!
Δικιά μας η εκδίκηση;
Αν εσύ δεν μπορείς να κοιμηθείς στο κρεβάτι τους, ούτε αυτοί να μην μπορούν να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους. Τι νανουριστική σκέψη!
Τοξικό συναίσθημα η εκδίκηση και αηδίες….
κλαίμε….απο τα γέλια!!!! λες και είσαστε….εμείς!!!!
είσαι υπέροχος και πανέξυπνος φυσικά, όπως και ο γιός μας, και μάλλον όπως
όλα τα τρίχρονα!!!!!
σας λατρεύουμε!!!!
χρύσα-θανάσης-οδυσσέας
Αυτό που οι μεγάλοι θέλετε να γελάσετε και όμως κλαίτε, δεν μπορώ να πω ότι το έχω καταλάβει.
Κατά τ’ άλλα πολλά φιλάκια, κυρίως στον Οδυσσέα που είμαι σίγουρη ότι αυτός τουλάχιστον αντιλαμβάνεται πλήρως τη διαφορά μεταξύ γελάω και κλαίω!