Η αδελφή μου κι εγώ

Νιώθω πολύ τυχερός που έχω την, κατά δύο χρόνια σχεδόν μεγαλύτερη, αδελφή μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, για τους παρακάτω λόγους:

1. Καταρχάς, έχω ενδιαφέρουσα προσωπική ζωή. Της αδελφής μου. Πηγαίνω στα πάρτι των συμμαθητριών της, στις επιδείξεις του μπαλέτου της, στις παραστάσεις του σχολείου της. Ζω έντονα. Τη ζωή της άλλης.

2. Μετά, ζω μια ζωή με εκπλήξεις. Ήξερα ακριβώς από πριν σε ποιο σχολείο θα πάω (γιατί πηγαίναμε εκεί τα 2 τελευταία χρόνια καθημερινά την αδελφή μου), ποια θα είναι η τάξη μου, η δασκάλα μου και σε ποια κρεμάστρα θα κρεμάσω την τσάντα- της αδελφής μου (είχε και γαλάζιο, δεν είχε πάθει τίποτα, την κρατήσαμε). Τι, δεν είναι έκπληξη τι ρούχα θα φοράω κάθε μέρα;

3. Παίρνω όλα σχεδόν τα πράγματα από δεύτερο χέρι. Παιχνίδια, καρότσι, κάθισμα, γιογιό, μπιμπερό, κρεβάτι, δωμάτιο, κάλτσες. Συμβάλω έτσι στην οικονομία της οικογένειας για να μαζέψουν λεφτά να ξαναπάρουν κάτι για την αδελφή μου ώστε να το πάρω εγώ μετά από δεύτερο χέρι.

4. Έχω σαφώς λιγότερες φωτογραφίες και βίντεο. Έλα μωρέ τώρα, τι να τα κάνεις, πιάνουν χώρο και στον σκληρό- με βλέπω στη φωτό του βιβλιαρίου, με βλέπω και στον καθρέφτη, θα με δω και στη φωτογραφία της ταυτότητας.

5. Έχω καταρρίψει στην πράξη τον μύθο ότι υπάρχουν κοριτσίστικα και αγορίστικα παιχνίδια και παιδικά. Όταν είσαι απασχολημένος με χέλοου κίτι, μπίντος και τζελάρτι, φυσικά και πιστεύεις ότι μπεν τεν και κορμίτι είναι μάρκες δημητριακών. Και ότι το κινόα είναι ο νέος σούπερ ήρωας της Ντίσνεϊ.

6. Δεν μου ανήκαν –μέχρι φέτος που πήγα σχολείο, τουλάχιστον- ούτε οι αρρώστιες μου. Κόλλαγα τις ιώσεις της αδερφής μου, που έφερνε από τους συμμαθητές του σχολείου της. Α, και έχω –φυσικά- τη δική της παιδίατρο.

7. Μου ανήκει δικαιωματικά το κάθισμα στο καρότσι του σουπερμάρκετ, όμως. Να σταθούμε, εδώ.

8. Εννοείται ότι δεν θα άλλαζα την αδελφή μου με τίποτα. Θα την έβαζα όμως -διάολε- να γεννηθεί δυο χρόνια μετά από μένα..

Photo Via

Παιδική παράσταση

Σε λίγες μέρες, η αδερφή μου θα παίξει σε παράσταση του παιδικού σταθμού. Δεν ξέρω αν η ηθοποιία είναι το φόρτε της. Θα το ανακαλύψουμε όλοι μαζί εκείνη τη μέρα. Δεν θέλω να χάσω αυτήν την παράσταση με τίποτα. Ιδίως αφού υπάρχει περίπτωση να μην γίνει. Βλέπετε, η αδελφή μου ντρέπεται μπροστά στον πολύ κόσμο. Μπορεί να δειλιάσει. Να θέλει να κατέβει από τη σκηνή. Να τινάξει όλη την παράσταση στον αέρα. Όταν αυτό συμβεί, πρέπει να είμαι εκεί, δίπλα της. Να μην την χάσω λεπτό από τα μάτια μου.

Είμαι σίγουρος πως θα είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.

Οι τρεις τους

Είμαι πολύ θυμωμένος. Πήρε το αυτί μου ότι οι υπόλοιποι της οικογένειας έκλεισαν εισιτήρια για την Ντενεκεδούπολη κι ότι εμένα θα μ’ αφήσουν με τον παππού και τη γιαγιά. Να εξηγηθώ. Στο σπίτι των παππούδων περνάω υπέροχα. Επίσης, μισώ το θέατρο! Φακίνου, Μπέκετ, Σεφερλής ή Κατσικονούρης μου είναι αδιάφορο. Badminton, Δελφινάριο ή Εθνικό, το ίδιο… Εννοείται ότι δεν μπορώ να καθίσω πάνω από 45’’ σε μία καρέκλα χωρίς να κατεβώ και πάνω από 15’’ χωρίς να ζητήσω κάτι- να μου βγάλουν παπούτσια, κάλτσες, να πιω από το νερό της διπλανής κυρίας, να χύσω την κόκα κόλα του παιδιού που κάθεται πίσω μου και του παιδιού που κάθεται πίσω από αυτό. Οι ντενεκέδες δεν μου φαίνονται σε τίποτα χαριτωμένοι και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει η ιστορία τους. Μόλις κλείνουν πόρτες και φώτα, νιώθω κλειστοφοβία. Αλλά, να, μωρέ, για τους άλλους λέω… πώς τους πάει η καρδιά να μ’ αφήσουν πίσω;