Πριν μέρες, βάλαμε κι εμείς σε μία γωνία του σπιτιού ένα δέντρο που το λένε χριστουγεννιάτικο και έχει την τάση να στοιβάζει σε όλες τις άλλες γωνίες του σπιτιού ό,τι βγήκε από εκεί για να χωρέσει εκείνο: κούτες παιχνιδιών, παιχνίδια, παιχνιδάκια, υπερμεγέθη παιχνίδια, καρότσι, καρεκλάκι φαγητού, τραπεζάκια δραστηριοτήτων και άλλα. Το αποτέλεσμα είναι μία άκρως χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα αποθήκης, κάτι για το οποίο περιμένουμε, άλλωστε, όλον τον χρόνο με ανυπομονησία.
Αντί, λοιπόν, να βάλουμε στα κλαδιά αυτού του δέντρου κοτσύφια ή δεκαοχτούρες, εμείς αρχίσαμε να το γεμίζουμε με καμήλες, ταράνδους, καμπάνες, αγγελάκια, μπαλάκια και φωτάκια γιατί κάπου τελοσπάντων έπρεπε να αδειάσουμε κάτι κούτες από το πατάρι και γιατί ποιος μπορεί να αποκλείσει επιστημονικά και με επιχειρήματα ότι μια καμήλα δεν μπορεί να ανέβει ποτέ σε ένα δέντρο;
Οι περισσότερες μπάλες, φυσικά, ήταν γυάλινες καθώς και πολύ ασφαλές υλικό είναι και πολύ must σε σπίτι με δύο παιδιά κάτω των τεσσάρων χρονών (και το τονίζω αυτό: με το ένα κοντά στα 2) και απορώ γιατί δεν έχουν βγει ακόμα στο εμπόριο γυάλινα παιχνίδια οπωσδήποτε χωρίς αποσπώμενα κομμάτια βέβαια για να είναι κατάλληλα για όλες τις ηλικίες.
Η διάταξη των μπαλών ήταν οι μεγαλύτερες χαμηλά και οι μικρότερες ψηλότερα γιατί και η πορτοκαλιά και η μηλιά έχουν τα μεγαλύτερα πορτοκάλια κάτω και προς τα πάνω τα μικρότερα, το ίδιο και τα άλλα εσπεριδοειδή και τα οπωροφόρα γενικότερα- έχω μια επιφύλαξη για τις κερασιές γιατί όλα τα κεράσια είναι μικρά και οι όποιες διαφοροποιήσεις στο μέγεθός τους ανήκουν στα όρια του στατιστικού λάθους για να μπορεί να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα.
Κατά τη διάρκεια του στολισμού του δέντρου, η μαμά με την αδελφή μου τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια και φορούσαν αγιοβασιλιάτικα σκουφιά αλλά εγώ αρνήθηκα να κάνω το ίδιο γιατί δεν παίζαμε σε σειρά του Παπακαλιάτη. Ούτε σε ταινία της Ντίσνεϊ.
Στην κορυφή του δέντρου, βάλαμε έναν χρυσό αστερία, αφού έπρεπε με κάποιο τρόπο να εκπροσωπηθεί και ο βυθός πάνω στο δέντρο και αρκετά πια με τους ταράνδους και τις καμήλες…
Η μαμά και η αδελφή μου είναι κατά βάθος πολύ συντηρητικές. Εκεί αποδίδω ότι γλιτώσαμε το ανάποδο δέντρο, τις μαύρες μπάλες, τη μονοχρωμία γενικά και το στολισμό του φίκου που έχουμε στο κλιμακοστάσιο.
Και βέβαια, αφού στολίσαμε το δέντρο, η μαμά, νομίζοντας ότι είχε φτιάξει τη Νίκη της Σαμοθράκης, έκανε σαφές πως δεν πρέπει με τίποτα να το αγγίζουμε ούτε να το κουνάμε ούτε να περνάμε από δίπλα του. Μαμά, πρώτον δεν χωράμε να περάσουμε από δίπλα του αφού είναι σφηνωμένο ανάμεσα σε καναπέ και πολυθρόνα. Δεύτερον, επιτρέπονται οι φωτογραφίες;
Τρίτον, δεν νομίζω να σου συγχωρήσω ποτέ ότι δεν βάλαμε φάτνη.