Τι μου έμαθαν 3 χρόνια πρωινού ξυπνήματος

1. Όσο πιο νωρίς σηκώνεσαι, τόσος περισσότερος χρόνος σου μένει για δράση. Ποιον κοροϊδεύω; Όσο πιο νωρίς σηκώνεσαι, τόσο περισσότερο την σπας στους άλλους. Που είναι το ίδιο.
2. Όσες φορές κι αν έχεις ξυπνήσει ή σηκωθεί τη νύχτα, είσαι πάντα ξεκούραστος το πρωί.
3. Πάντα.
4. Φυσικά, το ίδιο ΔΕΝ ισχύει και για τους μεγάλους.
5. Οι μεγάλοι -άκου να δεις τώρα- δεν έχουν όρεξη για παιχνίδι το πρωί. Και για ομιλία. Ιδίως αν δεν έχουν πιει καφέ.
6. Και μέχρι ο καφές να φτάσει στη μέση, επίσης.
7. Προτίμησε, λοιπόν, να τους κάνεις ερωτήσεις που επιδέχονται μονολεκτικές απαντήσεις. Π.χ: Τι μέρα είναι σήμερα; Τι ώρα είναι; Και μόνο μέχρι τρεις φορές την ίδια ερώτηση. Μετά, γίνεται επικίνδυνο.
8. Όχι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πάρεις απάντηση αν ρωτήσεις: Γιατί είναι Πέμπτη ή γιατί είναι 07.30; Και δεν θέλεις να δεις αυτό το βλέμμα στα μάτια τους…
9. Πάντα.
10. Μην τους αντιμετωπίσεις, όμως, τώρα. Είναι άοπλοι. Δώσε τους ακόμα ένα τέταρτο και αντιμετώπισε τους πια σαν ίσος προς ίσον.
11. Αστειεύομαι. Αντιμετώπισέ τους τώρα που είναι άοπλοι. Δώσε τους τη χαριστική βολή. Δεν έχει σημασία η αιτία. Μπορεί να είναι ότι το μπιμπερό δεν έχει γεμίσει μέχρι απάνω, ότι μια σταγόνα γάλα χύθηκε στο χέρι σου, ότι το παιδικό διακόπηκε για διαφημίσεις. Δεν έχει σημασία…
12. Απλώς, κλάψε.

First World Problems- για νήπια

1. Η κούνια πάει μέχρι ένα σημείο και μετά κατεβαίνει. Θέλεις να κάνει μία πλήρη περιστροφή. Με εσένα μέσα. Παιδική χαρά, σου λέει μετά.
2. Ο κύκλος ζωής μιας μπαταρίας είναι απελπιστικά μικρός.
3. Μάρτυς μου ο-χωρίς-μπαταρία-Μίκυ, μόλις μεγαλώσω θα γίνω εξπέρ στο άλλαγμα μπαταρίας.
4. Ο κύκλος ζωής μιας πάνας είναι απελπιστικά μικρός.
5. Μάρτυς μου η sudocrem, μόλις μεγαλώσω θα μου αφήνω την πάνα από το πρωί ως το βράδυ σερί.
6. Θες να σου κάνουν φούσκα και με την καραμέλα.
7. Δεν σβήνει η ξύστρα.
8. Δεν ξύνει η γόμα.
9. Θες να μένουν οι μαρκαδόροι ανοιχτοί χωρίς να ξεραίνονται.
10. Δεν έχεις αποφασίσει σε ποιο κρεβάτι θα κοιμηθείς σήμερα.
11. Δεν έχεις αποφασίσει αν θα κοιμηθείς σήμερα.
12. Θες να φοράς τα παπούτσια σου με μόνο κριτήριο ποιο βρέθηκε μπροστά από κάθε πόδι.
13. Δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά παπούτσια. Μόνο παπούτσια.
14. Μπερδεύεις τα νούμερα με τα γράμματα. Το 3 με το ε. Το 1 με το ι. Μόνο εσύ το βλέπεις;
15. Και τι είναι νούμερα; Και τι γράμματα; Πιστεύεις ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να ξεκινήσει από τον παιδικό σταθμό.
16. Σου την σπάνε τα ιντεράκτιβ παιδικά. Πιστεύεις ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να ξεκινήσει από την Ντόρα.
17. Δεν θες παγωτό χωνάκι, ούτε παγωτό κυπελάκι, θες μόνο παγωτό ξυλάκι.
18. Από το παγωτό ξυλάκι τρως μόνο την επικάλυψη σοκολάτας. Και δεν λέγεται επικάλυψη σοκολάτας. Λέγεται «γύρω-γύρω».
19. Λίγο από το «γύρω-γύρω» πέφτει στο χαλί (δεν σε νοιάζει), λίγο από το άσπρο στην μπλούζα σου (επίσης) και λίγο στα χέρια σου (εντάξει), ενώ όσο δεν σκούπισες με το μανίκι παραμένει στην εξωτερική γωνία των χειλιών σου- τρελαίνεσαι.
20. Δεν έχεις όσα παιχνίδια θα ήθελες. Έχεις περισσότερα.
21. Μάλλον μέχρι τα τρία σου δεν θα έχεις καταφέρει να αποκτήσεις ένα αληθινό αυτοκίνητο. Ή έστω τρένο. Νιώθεις αποτυχημένος.
22. Αδυνατείς να καταλάβεις γιατί, για να αρχίσει η επιχείρηση ‘κόψιμο πάνας’, πρέπει να φύγουν τα χαλιά.
23. Αδυνατείς να καταλάβεις οτιδήποτε έχει σχέση με το κόψιμο πάνας. Δεν σε αφορά.
24. Αναπολείς τα χρόνια που αρκούσε ένα απλό ‘κακό!’ ή ‘ποτέ!’ για να σε προειδοποιήσουν για κάτι. Τώρα σου απομαγνητοφωνούν έκθεση ιδεών.
25. Βλέπεις παλιά βίντεο με εσένα και την αδελφή σου και θες να μπεις μέσα. Πιάνεις την οθόνη. Σου εξηγούν ότι αυτό δεν γίνεται. Ναι, όπως δεν γινόταν να πάμε στο πάρκο, νύχτα. Και πήγαμε. Και όπως δεν γινόταν να γράψω στον τοίχο, μέρα. Και έγραψα.
26. Γιατί κάθε φορά που μπαίνω στο σαλόνι και βλέπουνε Game of Thrones, το κάνουνε pause; Τι στο καλό, κεφάλια κόβουνε;

Διατροφικές μου συνήθειες

1. Κάτι που τρώω με άνεση σήμερα δεν σημαίνει ότι θα το φάω με άνεση και αύριο. Ξεχάστε λοιπόν το επιχείρημα «τα γιουβαρλάκια ήταν το αγαπημένο σου φαγητό!» και επικεντρώστε όλη σας την προσοχή στο ‘ήταν’. Επίσης, δεν σημαίνει ότι δεν θα τα τιμήσω μεθαύριο.
2. Ποικιλία: Να μια λέξη που θα πρέπει να διαχωριστεί τελείως από τη διατροφή των νηπίων.
3. Μονοφαγία: Ήρθε η ώρα να της δώσουμε τη θέση που της αξίζει.
4. Οτιδήποτε έχει διαφορετικό χρώμα ή υφή πάνω στο κύριο σώμα της τροφής, αποτελεί ξένο σώμα ή, απλούστερα, «φλούδα». Φλούδα δηλαδή μπορεί να έχει το –καθαρισμένο- μήλο αλλά και η φακή, το κοτόπουλο, το ψωμί, ακόμα και η πορτοκαλάδα. Σας την υποδεικνύω, την βγάζετε με το χέρι σας, την τρώτε και συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει.
5. Από την παραπάνω θεωρία (απαγόρευση συνύπαρξης διαφορετικών χρωμάτων και υφών στην ίδια μπουκιά) εξαιρείται η πίτσα. Για ευνόητους λόγους.
6. Μην βάζετε σε όλα τα λαδερά, κρέας. Είναι ή φασολάκια ή κοτόπουλο. Μην τα μπερδεύετε στην ίδια κουταλιά μαζί γιατί το ένα απορρίπτει το άλλο ως φλούδα (βλέπε πριν). Επίσης, μην λιώνετε με το πιρούνι το κοτόπουλο για να κρυφτεί κάτω από τα φασολάκια. Εξέχουν οπωσδήποτε οι ίνες, άρα φλούδα.
7. Μην μας δίνετε πολλές επιλογές. Πάντα να ξέρετε ότι στις πολλές επιλογές υπερισχύει η μία. Και είναι αυτή στην οποία ποντάρατε και ελπίζατε λιγότερο.
8. Το θεωρώ αυτονόητο, αλλά μάλλον δεν είναι για όλους. Το ότι τρώω π.χ. φακές δεν συνεπάγεται ότι μου αρέσουν όλα τα φαγητά της κατηγορίας- θα έλεγα το αντίθετο: Από όλα τα όσπρια, μου αρέσουν ΜΟΝΟ οι φακές.
9. Αν υπάρχει ψωμί μαζί με το φαγητό θα φάω ψωμί χωρίς το φαγητό. 
10. Αλήθεια τώρα, περιμένει κανένας να φάω σαλάτα;;;
11. Μην μετονομάζετε φαγητά πιστεύοντας ότι δεν θα το προσέξουμε. Το ψάρι δεν είναι κοτόπουλο, η φασολάδα δεν είναι φακές, η κολοκυθόπιτα δεν είναι τυρόπιτα, η τυρόπιτα δεν είναι πίτσα, η μαύρη σοκολάτα δεν είναι καφέ σοκολάτα.
12. Υπάρχουν μέρες που το φαγητό απλώς δεν είναι στην προσωπική μας ατζέντα. Live with it!
13. Το ότι μια τυχαία μέρα κάτω από αδιευκρίνιστες τυχαίες συνθήκες έφαγα ρεβιθάδα σε μία ταβέρνα, πραγματικά δεν σημαίνει ότι θα τη φάω και στο σπίτι.
14. Θα μασάω όση ώρα θέλω.
15. Δεν είναι ότι εγώ τρώω λίγο αλλά ότι όλοι οι άλλοι τρώνε πάρα πολύ. Αλήθεια.
16. I don’t care που το τάδε παιδάκι τρώει όλο το φαγητό του. Στατιστικά να το δεις, ένα άλλο, στο απέναντι σπίτι, αφήνει το μισό. Και τελοσπάντων, παραείμαστε όλοι μεγάλοι για τέτοια επιχειρήματα…
17. Είσαι ό,τι δεν τρως.
18. «Φάε για να μεγαλώσεις.» Γουάου… Το κίνητρο!

Χριστούγεννα: supersizeme

Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που όλοι αποφασίζουν μαζικά να συζητούν πόσο μελωμένο πρέπει να είναι ένα μελομακάρονο για να έχει επιτυχία –αν και σε κάθε σπίτι υπάρχουν και αυτοί που το θέλουν τραγανό, σαν μπισκότο- και πως κουραμπιές χωρίς φρέσκο βούτυρο δεν είναι κουραμπιές. Στη συνέχεια, τρώγοντας μέχρι σκασμού και πάντα τινάζοντας την άχνη γιατί παχαίνει, μιλάνε για δίαιτες, και πως όχι μωρέ, τι χημικές και αηδίες, καλύτερα να τρως από όλα και από λίγο, κάτσε να περάσει πρώτα και του Αγιαννιού και βλέπουμε…

Σπάω το μυαλό μου να θυμηθώ ποιος γεννήθηκε τα Χριστούγεννα, αλλά το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι μέλι και ζάχαρη άχνη, ξεχνάω ποιος…

Ο Μπέμπης που άφησα πίσω μου

Καθώς μεγαλώνω – ήδη πια 27 μηνών πατημένα- όλο και πιο συχνά νιώθω την ανάγκη να κοιτάξω πίσω στα πρώτα μου χρόνια, εκεί που ξεκίνησαν όλα, για να γίνω σήμερα αυτός που είμαι. Τι νοσταλγώ από εκείνα τα χρόνια και τι θέλω να αφήσω πίσω μου; Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε…

Τι νοσταλγώ από τα παιδικά μου χρόνια

1. Την ψευδαίσθηση ότι η πάνα θα είναι για πάντα.
2. Τον ήχο του μούλτι.
3. Την ψευδαίσθηση ότι η σιωπή θα είναι για πάντα.
4. Τις απαγορεύσεις. Όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω από μόνος μου τι είναι σωστό και τι λάθος και αυτοπεριορίζομαι. Που λέει ο λόγος.
5. Το να γράφω στους τοίχους χωρίς ενοχές. Τώρα, αφού το κάνω, υπάρχει περίπτωση να νιώσω τύψεις μετά.
6. Τις πρώτες φορές.
7. Τις μη εξηγήσεις. Τώρα, όταν κάνω μία ζημιά πρέπει να καθίσουμε κάτω να το συζητήσουμε, να το αναλύσουμε, να ανακεφαλαιώσουμε… Βαριέμαι.
8. Το να μην διανοούμαι καν να μαζέψω τα παιχνίδια μου. Αδιανόητο δεν το λες. Αδύνατο, ίσως.
9. Την αδικία -για την αδελφή σου- να σε υποστηρίζουν στους τσακωμούς με την αδελφή σου μόνο και μόνο γιατί είσαι μωρό.
10. Τη φάτσα των γονιών σου τη νι φορά που τους σήκωνες από τον ύπνο γιατί έπεσε η πιπίλα, γιατί πονάει δόντι, γιατί είδες κακό όνειρο, γιατί έτσι… Δεν είμαι εγώ εκδικητικός, αυτοί ήταν αστείοι.
11. Τη χαμένη μου αθωότητα. Πια, όταν μου λένε ‘θα πέσεις’, υπάρχουν φορές που δεν το διακινδυνεύω.
12. Που δεν έφτανα το χερούλι της πόρτας. Που δεν είχα κατακτήσει τόσα προσωπικά μου στοιχήματα. Τώρα πια, λίγο ακόμα και θα πατάω το κουμπί του ασανσέρ. Και μετά, τι; Θα πάω στο φεγγάρι;
13. Το να τρώω από κάτω. Μεγάλη ευκολία. Για όλους μας.
14. Το να μιλάνε μπροστά μου για μένα σαν να είμαι αόρατος. Δεν υπάρχει καλύτερο από το να ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι σκέφτεται για σένα ο εχθρός.

Τι δεν νοσταλγώ από τα παιδικά μου χρόνια

1. Τα εσωτερικά κορμάκια που έπιαναν κάτω από την πάνα. Δεν είμαι μπαλαρίνα.
2. Την κούνια με τα κάγκελα. Γιατί δεν μας δένουνε κιόλας;
3. Τα ολόσωμα φορμάκια με πόδια. Δεν είμαι δύτης.
4. Τα ηλίθια μωρουδίστικα παιχνίδια δραστηριοτήτων, όταν υπάρχουν τάπερ, κλειδιά, κοντρόλ, καπάκια και κινητά. Πόσο οι βιομηχανίες παιχνιδιών δεν μας ξέρουν! Να μπει πάραυτα όριο ηλικίας στους διευθυντές μάρκετινγκ των παιχνιδοβιομηχανιών. Τα 2.
5. Την παντελή μου απάθεια προς τα αυτοκινητάκια. Μα καλά, τι σκεφτόμουν;
6. Τα κολλήματά μου. Τώρα ξέρω πως το να ανοιγοκλείσεις την πόρτα 1879,5 φορές ή το να ανεβοκατέβεις τα σκαλιά άλλες τόσες δεν είναι ούτε συναρπαστικό, ούτε δημιουργικό. Είναι τικ.
7. Τα εμβόλια. Εμείς δεν πρέπει να παίζουμε μόνοι μας με καρφίτσες, βελόνες και μαχαίρια γιατί θα μας τρυπήσουν και θα βγει αίμα και θα πονάμε. Καλύτερα να το αφήνουμε στους ειδικούς. Με μάστερ στις πολεμικές τέχνες.
8. Τα μακριά μαλλιά. Στιλ, ξεστίλ, στα δικά μου μάτια έμπαιναν.
9. Το να μιλάνε μπροστά μου για μένα σαν να είμαι αόρατος. Θέμα αισθητικής. Και τρόπων.
10. Όλες τις ανησυχίες τους για το πότε θα μιλήσω, θα ψηλώσω, θα τρώω κανονικό φαγητό, θα τρώω μόνος μου, θα κόψω την πάνα, την πιπίλα, το μπιμπερό… Αντιπαραγωγικές κουβέντες, αντιπαραγωγικών ανθρώπων. Get a life. Yours!
11. Που πρώτα μου μετρούσε το Κινητό και μετά ο Άνθρωπος. Τώρα, μου μετράει πρώτα το Αυτοκίνητο, μετά το Κινητό και μετά ο Άνθρωπος. Απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. Και όσο για τον Άνθρωπο, υπό προϋποθέσεις. Ας πούμε, να έχει και κανά δύο αρμαθιές κλειδιά στην τσέπη.
12. Τις πρώτες φορές. Τουλάχιστον οι μισές απ’ αυτές, πονάνε.