Ανάπτυξη ομιλίας: δελτίο

Όπως καταλαβαίνετε, έχω περάσει πια κι εγώ στη μεριά των παιδιών που μιλάνε, έστω και με άπειρα εισαγωγικά. Ακολουθούν σκέψεις και συμβουλές προς συνομήλικους και όχι μόνο…

• Άρθρα: Αυτός που τα ανακάλυψε πρέπει να είχε πολύ ελεύθερο χρόνο. Για χάσιμο.
• Συγκριτικός βαθμός: Αυτός που τον ανακάλυψε πρέπει να είχε πολλά κόμπλεξ.
• Γένη: Εντάξει, ‘μόνη μου’ ακούω κάθε μέρα από την αδελφή μου, ‘μόνη μου’ λέω. Γονείς μου, ξεπεράστε τα ομοφοβικά σας αντανακλαστικά και χαρείτε που ο γιος σας διεκδικεί  επιτέλους την αυτονομία του. Έστω και μόνη του.
• Πληθυντικός αριθμός: Απαραίτητος. Εκτός αν θες να φας μόνο ένα σοκολατάκι.
• Πτώσεις: Ειδικεύομαι. Ιδίως από τραπέζια.
• Πτώσεις, γενική: Του αυτοκινητακίου; Seriously;
• Δευτερεύουσες προτάσεις: Μέχρι χθες κάνατε τάματα να βάλουμε δυο λέξεις μαζί, τώρα μου θέλετε και δευτερεύουσες;
• Αντωνυμίες: Η εξής μία που σβήνει όλες τις άλλες: ΕΓΩ. Διόγκωσε το τώρα που μπορείς νόμιμα πριν σε κατηγορήσουν για ναρκισσισμό. Έχεις λίγο χρόνο ακόμα πριν το γυρίσουνε από «το παιδί συνειδητοποιεί τον εαυτό του» σε «το παιδί είναι παρτάκιας.»
• Χρόνοι: Πειραματίσου. Μπλέξε αόριστο με μέλλοντα, ξεκίνα με παρακείμενο και ρίχτο στον παρατατικό… Μίλησε στους γονείς σου για την κβαντική φυσική, για τη θεωρία της σχετικότητας. Δεν θα καταλάβουν.
• Χρονικά επιρρήματα: Ας μείνουμε στα 2 βασικά: τώρα, μετά. Το πρώτο στη φράση «θέλω τώρα» και το δεύτερο στη φράση «θα τα μαζέψω μετά». Και, όχι, εδώ δεν ισχύει η θεωρία της σχετικότητας.
• Μετοχές: Είπαμε μπέμπης, όχι Μπεμπινιώτης.

Τιμωρία: αναντιστοιχίες

Αν για ό,τι σπας παίρνεις τιμωρία, δεν θα έπρεπε για ό,τι δεν σπας να παίρνεις βραβείο; Σκεφτείτε το…

Δελτίο κλάματος

Νομίζετε ότι κλαίμε επειδή δεν έχουμε με τι να ασχοληθούμε ή επειδή θέλουμε να μας δώσετε σημασία. Κι όμως, τις περισσότερες φορές κλαίμε για πολύ συγκεκριμένους –και τελείως άξιους κλάματος- λόγους. Εγώ, για παράδειγμα, μια τυχαία μέρα, κλαίω συνήθως γιατί

• Ξύπνησα.
• Θέλω τη μαμά. Αδιάφορο αν είναι ακριβώς δίπλα μου.
• Δεν θέλω να μου βγάλει τις πιτζάμες. Ποτέ. Για την πάνα, δεν το συζητάω καν.
• Θέλω να μου φορέσει το δεξί παπούτσι στο αριστερό πόδι.
• Έσπρωξα την αδελφή μου.
• Με έσπρωξε κι εκείνη.
• Τα βρήκα με την αδελφή μου.
• Θέλω η μαμά να κάθεται στο χαλί.
• Τα παιχνίδια δεν παίζουν- τα τουβλάκια δεν χωράνε- το αυτοκίνητό μου κόλλησε στην πόρτα και δεν βγαίνει.
• Σφήνωσα κάτω από τραπέζι/καρέκλα/καναπέ και δεν βγαίνω.
• Δεν μπαίνει το ένα παιχνίδι στο κουτί του άλλου (τι πάει να πει δεν είναι το δικό του;)
• Θέλω αυγό. ΤΩΡΑ. (το κλάμα πάει στο τώρα)
• Θέλω γενικά.
• Δεν καταλαβαίνουν τι λέω.
• Δεν καταλαβαίνω τι λέω.
• Με κοίταξε κάποιος στο δρόμο περίεργα.
• Με κοίταξε κάποιος.
• Δεν με κοίταξε κάποιος.
• Δεν θέλω να πάμε σε αυτό το σουπερμάρκετ αλλά στο άλλο.
• Δεν θέλω να πάμε από αυτόν τον δρόμο αλλά από τον άλλο.
• Δεν θέλω να σταματάμε ποτέ με το αυτοκίνητο, ιδίως στα φανάρια.
• Δεν θέλω να πάμε από το ασανσέρ αλλά από τις σκάλες.
• Δεν θέλω γενικά.
• Θέλω αγκαλιά (άσε, ακόμα…).
• Είπα αύριο κι εννούσα χθες.
• Είπα πριν κι ενοούσα μετά.
• Θέλω να έχω πάντα κλειστό το μπουφάν. Και να φοράω και την κουκούλα. Ναι, με ήλιο.
• Έχω ένα ίχνος φαγητού στις άκρες των χειλιών μου.
• Δεν θέλω να κάνω ντους.
• Θέλω να βγάλω μόνος μου τα ρούχα μου.
• Δεν μπορώ να βγάλω μόνος μου τα ρούχα μου.
• Δεν θέλω να κοιμηθώ.
• Θέλω να κοιμηθώ.

Αυτά περίπου, μια οποιαδήποτε μέρα. Τις υπόλοιπες, με τις απαραίτητες προσαρμογές ανάλογα με τα ερεθίσματα. Πάντα στο ίδιο πνεύμα.

Πρακτική αριθμητική

1. Δεν χρειάζεται κάθε φορά που μετράς να βγάζεις το ίδιο αποτέλεσμα. Μάλλον, όχι δεν χρειάζεται. Απαγορεύεται.
2. Μπορείς να μετράς το ίδιο αντικείμενο σε μια σειρά αντικειμένων πολλές φορές. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη διάθεση της στιγμής.
3. Με την ίδια λογική, μπορείς να παραλείψεις να μετρήσεις κάποια αντικείμενα. Χωρίς καμία συνέπεια, ασφαλώς, στο τελικό αποτέλεσμα.
4. Όπως καταλαβαίνετε, δεν χρειάζεται να μετράς γραμμικά. Δηλαδή, μπορείς από το 9 να πας κατευθείαν στο 20 και να ξαναγυρίσεις μετά, αβίαστα, σε ένα 11 για παράδειγμα ή σ’ ένα 12.
5. Σύμφωνα με τα παραπάνω, τα δάχτυλα των χεριών δεν είναι απαραίτητα 10. Ομοίως, και των ποδιών.
6. Πράξεις, δεν κάνω.
7. Συγκινούμαι βέβαια στη σκέψη ότι θα έρθει μια μέρα που θα ξέρω πόσο κάνει 1 και 1. Είναι που πάντα με γοήτευε η αφαίρεση.
8. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν οι αριθμοί είναι πραγματικά χρήσιμοι για τη ζωή μας. Έχω την αίσθηση ότι αυτοί μας χρειάζονται περισσότερο για τη δική τους ζωή.
9. Υπάρχει και το μηδέν. Αλήθεια, υπάρχει;
10. Ζω με την υπαρξιακή αγωνία ότι θα μου εμφανίζονται συνέχεια καινούριοι άγνωστοι αριθμοί. Το μόνο που θέλω να ξέρω είναι πού τελειώνει αυτό το μέτρημα. Στο 30, στο 50;; Θέλω να ξέρω τα όρια, που θα έλεγε και ο παιδοψυχολόγος που κρύβεται μέσα μου.
11. Ορκίζομαι στους αριθμούς Φιμπονάτσι, ότι δεν θα ξαναμπερδέψω ποτέ το αριθμητικό ‘πολλά’ με το ποσοτικό ‘μεγάλα’, που μόνο στο δικό μου λεξιλόγιο και για ένα μοναδικό λόγο, σημαίνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.
12. Ορκίζομαι στους μιγαδικούς αριθμούς, ότι θα γίνω φιλόλογος.
13. «Οτιδήποτε μπορεί να μετρηθεί δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μετράει. Και οτιδήποτε μετράει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να μετρηθεί.(Αϊνστάιν)» Και μ’αυτό, καταλήγω.