Τόση ώρα προσπαθώ να γράψω ένα ποστ για τη γιορτή του πατέρα και δεν μπορώ καν να αποφασίσω αν μπαμπάς είναι ένας ψηλός άνθρωπος που βάζει μπαταρίες στα παιχνίδια, κοιμάται στον καναπέ και μας κάνει βαράκια ή ένας ψηλός τριχωτός άνθρωπος –μην φανταστείτε γιέτι ακριβώς- με συγκλονιστικά gadgets, γυναίκα και applications.
Οτιδήποτε από το να φτιάχνω κάρτα.
Κάθε φορά που γλείφω το τζάμι, το ψυγείο ή τον καθρέφτη, ο μπαμπάς λέει στη μαμά «το παιδί θέλει νερό». Αλήθεια, δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί απλώς να μ’ αρέσει η γεύση τους;
Η αδελφή μου είναι τρελή. Σήμερα το πρωί έβαλε τη μάνα μου να της βγάλει τα ρούχα που μόλις της είχε φορέσει για να της τα ξαναφορέσει ο μπαμπάς. Μετά, όταν η μαμά της έδωσε ένα φιλί, της είπε να το πάρει γρήγορα πίσω και το τράβηξε από το μάγουλό της για να της το δώσει πίσω με το χέρι της.
Εγώ, αν ήθελα να μου φορέσει τα ρούχα κάποιος άλλος, θα πέταγα απλώς κάτω το κοντρόλ (όχι στο χαλί, στα πλακάκια). Αν ακόμα δεν ήθελα κάποιος να με φιλήσει, θα πέταγα κάτω το ήδη σπασμένο και κολλημένο με σελοτέιπ κοντρόλ. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, απλώς θα πέταγα κάτω το κοντρόλ…
Ακούω βήματα. Τί χαρά! Έρχεται επιτέλους το κινητό του μπαμπά και ο μπαμπάς.
bebisthoughts 