Νιώθω πολύ τυχερός που έχω την, κατά δύο χρόνια σχεδόν μεγαλύτερη, αδελφή μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, για τους παρακάτω λόγους:
1. Καταρχάς, έχω ενδιαφέρουσα προσωπική ζωή. Της αδελφής μου. Πηγαίνω στα πάρτι των συμμαθητριών της, στις επιδείξεις του μπαλέτου της, στις παραστάσεις του σχολείου της. Ζω έντονα. Τη ζωή της άλλης.
2. Μετά, ζω μια ζωή με εκπλήξεις. Ήξερα ακριβώς από πριν σε ποιο σχολείο θα πάω (γιατί πηγαίναμε εκεί τα 2 τελευταία χρόνια καθημερινά την αδελφή μου), ποια θα είναι η τάξη μου, η δασκάλα μου και σε ποια κρεμάστρα θα κρεμάσω την τσάντα- της αδελφής μου (είχε και γαλάζιο, δεν είχε πάθει τίποτα, την κρατήσαμε). Τι, δεν είναι έκπληξη τι ρούχα θα φοράω κάθε μέρα;
3. Παίρνω όλα σχεδόν τα πράγματα από δεύτερο χέρι. Παιχνίδια, καρότσι, κάθισμα, γιογιό, μπιμπερό, κρεβάτι, δωμάτιο, κάλτσες. Συμβάλω έτσι στην οικονομία της οικογένειας για να μαζέψουν λεφτά να ξαναπάρουν κάτι για την αδελφή μου ώστε να το πάρω εγώ μετά από δεύτερο χέρι.
4. Έχω σαφώς λιγότερες φωτογραφίες και βίντεο. Έλα μωρέ τώρα, τι να τα κάνεις, πιάνουν χώρο και στον σκληρό- με βλέπω στη φωτό του βιβλιαρίου, με βλέπω και στον καθρέφτη, θα με δω και στη φωτογραφία της ταυτότητας.
5. Έχω καταρρίψει στην πράξη τον μύθο ότι υπάρχουν κοριτσίστικα και αγορίστικα παιχνίδια και παιδικά. Όταν είσαι απασχολημένος με χέλοου κίτι, μπίντος και τζελάρτι, φυσικά και πιστεύεις ότι μπεν τεν και κορμίτι είναι μάρκες δημητριακών. Και ότι το κινόα είναι ο νέος σούπερ ήρωας της Ντίσνεϊ.
6. Δεν μου ανήκαν –μέχρι φέτος που πήγα σχολείο, τουλάχιστον- ούτε οι αρρώστιες μου. Κόλλαγα τις ιώσεις της αδερφής μου, που έφερνε από τους συμμαθητές του σχολείου της. Α, και έχω –φυσικά- τη δική της παιδίατρο.
7. Μου ανήκει δικαιωματικά το κάθισμα στο καρότσι του σουπερμάρκετ, όμως. Να σταθούμε, εδώ.
8. Εννοείται ότι δεν θα άλλαζα την αδελφή μου με τίποτα. Θα την έβαζα όμως -διάολε- να γεννηθεί δυο χρόνια μετά από μένα..
Photo Via
bebisthoughts 