Τι μου έμαθαν 3 χρόνια πρωινού ξυπνήματος

1. Όσο πιο νωρίς σηκώνεσαι, τόσος περισσότερος χρόνος σου μένει για δράση. Ποιον κοροϊδεύω; Όσο πιο νωρίς σηκώνεσαι, τόσο περισσότερο την σπας στους άλλους. Που είναι το ίδιο.
2. Όσες φορές κι αν έχεις ξυπνήσει ή σηκωθεί τη νύχτα, είσαι πάντα ξεκούραστος το πρωί.
3. Πάντα.
4. Φυσικά, το ίδιο ΔΕΝ ισχύει και για τους μεγάλους.
5. Οι μεγάλοι -άκου να δεις τώρα- δεν έχουν όρεξη για παιχνίδι το πρωί. Και για ομιλία. Ιδίως αν δεν έχουν πιει καφέ.
6. Και μέχρι ο καφές να φτάσει στη μέση, επίσης.
7. Προτίμησε, λοιπόν, να τους κάνεις ερωτήσεις που επιδέχονται μονολεκτικές απαντήσεις. Π.χ: Τι μέρα είναι σήμερα; Τι ώρα είναι; Και μόνο μέχρι τρεις φορές την ίδια ερώτηση. Μετά, γίνεται επικίνδυνο.
8. Όχι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πάρεις απάντηση αν ρωτήσεις: Γιατί είναι Πέμπτη ή γιατί είναι 07.30; Και δεν θέλεις να δεις αυτό το βλέμμα στα μάτια τους…
9. Πάντα.
10. Μην τους αντιμετωπίσεις, όμως, τώρα. Είναι άοπλοι. Δώσε τους ακόμα ένα τέταρτο και αντιμετώπισε τους πια σαν ίσος προς ίσον.
11. Αστειεύομαι. Αντιμετώπισέ τους τώρα που είναι άοπλοι. Δώσε τους τη χαριστική βολή. Δεν έχει σημασία η αιτία. Μπορεί να είναι ότι το μπιμπερό δεν έχει γεμίσει μέχρι απάνω, ότι μια σταγόνα γάλα χύθηκε στο χέρι σου, ότι το παιδικό διακόπηκε για διαφημίσεις. Δεν έχει σημασία…
12. Απλώς, κλάψε.

Μέσα στο ημίφως, ως συνήθως

Κάποιες φορές –όλες τις φορές- αφού με βάλουν στο κρεβάτι μου, μου διαβάσουν παραμύθι, ξαναπούμε τα νέα της ημέρας, μου κρατήσουν το χέρι, με φιλήσουν και με καληνυχτίσουν, σηκώνομαι μετά από λίγο και πλησιάζω την ημίκλειστη πόρτα του δωματίου τους. Στέκομαι εκεί, στη χαραμάδα, ήσυχος για πολλή ώρα και έχω μόνο ένα στόχο. Να τους σπάσω το ηθικό. Να τους λυγίσω. Χωρίς να μπαίνω μέσα, γιατί μου το έχουν απαγορεύσει, ακούω διάφορα –και καλά χαμηλοφώνως- και όλα προς τη σωστή κατεύθυνση για την εξυπηρέτηση των στόχων μου. Μαμά: «Τι κάνει εκεί τώρα;» Μπαμπάς: «Άστον, μην του δίνεις σημασία, θα φύγει». Εννοείται ότι δεν το κουνάω ρούπι. Μετά από λίγο… Μαμά: «Ακόμα εκεί είναι. Μήπως έχει κάτι το παιδί…» Μπαμπάς: «Αγνόησέ τον». Εγώ, από μέσα μου: «Ε, βέβαια, εσύ με είχες 9 μήνες στην κοιλιά σου;» Δεν καταθέτεις τα όπλα. Εξάλλου, αλλού ποντάρεις: στο ολέθριο σφάλμα που θα τους στοιχίσει έναν ακόμα άνετο ύπνο. Μαμά: «Να του μιλήσω;» Μπαμπάς: «ΌΧΙ». Ακόμα, δεν τα μπήγεις. Είπαμε, περιμένεις. Και το ολέθριο σφάλμα γίνεται, φυσικά από τη μαμά και λέγεται: EYE CONTACT. Το βλέμμα της συναντιέται μέσα από την ημίκλειστη πόρτα και μέσα στο ημίφως με το δικό σου. Αυτό ήταν. Τα μάτια σου πετάνε σπίθες. Σπρώχνεις την πόρτα θεαματικά και μπουκάρεις. Τα μπήγεις. Ανεβαίνεις στο κρεβάτι από τη μεριά της μαμάς. Κλαις σταθερά και απαρηγόρητα. Πια, λυγίζει και ο μπαμπάς. Σε βάζουν ανάμεσα. Το μόνο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις τώρα είναι να νανουριστείς με δανέζικα γιατί σε αυτό το δωμάτιο αυτήν την ώρα βλέπουν The Κilling.

Για μεγιστοποίηση λοιπόν της απόδοσης του κλάματός σου –αυτός δεν είναι και ο σκοπός του, η απόδοση;- πάρε κάποια tips χειριστικής συμπεριφοράς και εφάρμοσέ τα τυφλοσούρτη:

• Χτύπα στα πιο βαθιά τους ενοχικά.
• Πόνταρε πάντα στη μάνα.
• Φυσικά και θέλεις τον οίκτο τους.
• Κράτα το καλύτερο κλάμα για το τέλος.
• Κάντο να φανεί σαν δική τους απόφαση.
• Κάντο να φανεί σαν να μην έχουν άλλη επιλογή. Δεν έχουν άλλη επιλογή.
• Κάνε να φαίνεται όλο αυτό σαν μία εξαίρεση, ενώ είναι ο κανόνας.
• Κάνε τους, τελικά, να αισθανθούν ωραία με τη συνείδησή τους.
• Και, κάτι ακόμα: Γελάει καλύτερα, όποιος κλαίει τελευταίος.

υγ. Αυτό με την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, ας μην το κάνουμε θέμα…

Αν ήξερες τις νύχτες μου

Αυτό που λένε για τα διπλά κρεβάτια -διευκρινίζω όχι υπέρδιπλα- ότι χωράνε μόνο δύο άτομα, κατά προτίμηση ενήλικα, δεν ισχύει. Προτείνω το ακόλουθο πείραμα σε εφτά απλά βήματα και θα καταλάβετε:

1. Βγάζετε τα κάγκελα της κούνιας και από το μικρό παιδί της οικογένειας. Στο μεγαλύτερο, το λάθος το έχετε κάνει ήδη.
2. Πηγαίνετε δυο-τρεις φορές το κάθε παιδί στο κρεβάτι του, αμέσως μόλις έρθει στο δικό σας, διαφορετική ώρα το κάθε παιδί, διαφορετική ώρα την κάθε νύχτα.
3. Μην κοιτάτε την ώρα. Σας κάμπτει το ηθικό.
4. Αρκετά, σταματήστε τώρα! Χτυπάτε τα πόδια και τα κεφάλια των παιδιών σας σε πόρτες και γωνίες -κοιμάστε όρθιοι! Και μη τα πετάτε από ψηλά στο κρεβάτι- ξυπνάνε. Ξανά.
5. Απολαύστε τώρα και οι τέσσερις έναν υπέροχο ύπνο, με καύσωνα, στο διπλό –διευκρινίζω όχι υπέρδιπλο- κρεβάτι σας με κλωτσιές, μπουνιές, κουτουλιές, μαλλιά στο στόμα, πάνες στο κεφάλι, πόδια στο μαξιλάρι, κεφάλια στις πατούσες σας, πιπίλες στα στόματά σας, κροταλίσματα δοντιών, πατούσες στα στόματα, ελεύθερες πτώσεις –δικές σας- στο πάτωμα και όταν ξυπνήσετε το πρωί, ευχηθείτε ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο που δεν θα ξαναδείτε και την επόμενη νύχτα.
6. Μια υπέροχη μέρα ξημερώνει. Αντιμετωπίστε την όπως-όπως.
7. Βραδιάζει. Ξαναδείτε το ίδιο όνειρο. Με ελαφρές παραλλαγές σε ωράριο και συσχετισμούς…