Συμβουλές προς γονείς

• Όταν τσακώνεστε μπροστά μας, μην λέτε «μην τσακωνόμαστε μπροστά στα παιδιά». Το κάνετε χειρότερο.
• Αν θέλετε να λειτουργήσει το πρότζεκτ ας-τους-αποσπάσουμε-την-προσοχή-από-το-κλάμα, φροντίστε τουλάχιστον να αξίζει ο αιφνιδιασμός. Να είναι από ένα μηχανοκίνητο αυτοκίνητο, ένα γιγαντιαίο τραμπολίνο ή μία βροχή μετεωριτών και πάνω…
• Σοβαρολογείτε ότι θα μας πείσετε με οτιδήποτε ξεκινά από ‘πόσες φορές σου έχω πει να’…;
• Το ότι ζητάω συγγνώμη δεν σημαίνει ότι δεν θα ξανακάνω την ίδια ακριβώς ζημιά, το επόμενο δευτερόλεπτο.
• Κι επιτέλους, σταματήστε να παραπονιέστε ότι πατάτε πάνω σε τουβλάκια, πλαστελίνες και αυτοκινητάκια… Άλλοι πατάνε πάνω σε κάρβουνα.

Διακοπές: follow up

1. Η βαθιά πισίνα δεν είναι ποτέ αρκετά βαθιά για τον μπαμπά. Η ρηχή πισίνα δεν είναι ποτέ αρκετά ρηχή για μένα.
2. Έπρεπε να το φανταστώ ότι υπάρχει πρωινό καλύτερο από σκέτο γάλα και δημητριακά ολικής άλεσης. Το λένε μερέντα. Τρώγεται με ψωμί ή κουτάλι. Και πρόκειται για εμπειρία που σου αλλάζει τη ζωή.
3. Τα μπρατσάκια δεν προσφέρουν και πολλά όταν πίνεις νερό… Δοκιμασμένο.
4. Ποιος έριξε fysiomer στη θάλασσα;
5. Μια μέρα χωρίς αντηλιακό είναι ένα χαμένο μπάνιο.
6. Ποιος διάλεξε τα παιχνίδια που πήραμε μαζί μας; Θα έπρεπε να ξέρει ότι έχω σταματήσει να παίζω με τουβλάκια εδώ και μία εβδομάδα…
7. Πάντα σε μια παραλία υπάρχει ένα παιδάκι με μαγιό πιο χάλια από το δικό μας- ευτυχώς.
8. Ορκίζομαι στην κυτταρίτιδα της μαμάς μου ότι είναι η ομορφότερη της παραλίας!
9. Αν η άμμος δεν εισχωρούσε παντού, δεν θα ήταν άμμος… Θα ήταν κόντρα πλακέ.
10. Σπουδαία ανακάλυψη τα κροκς δεν λέω, αλλά, να φορέσουμε και κανά παπούτσι της προκοπής τώρα;

Διακοπές, επιτέλους

Έφτασε επιτέλους η μέρα που θα φύγουμε για τις διακοπές μας! Οι γονείς μου έχουν διαλέξει να πάμε σ’ ένα μέρος με τρία πόδια, εφτά χέρια και δύο κεφάλια- εμείς θα μείνουμε μόνο στο δεύτερο πόδι. Ο βασικός λόγος που επιλέξαμε αυτό το μέρος είναι τα καταγάλανα νερά και η κατάξανθη άμμος- πάντα θες γύρω σου ένα ωραίο σκηνικό όταν κάνεις μπάνιο σε πισίνα. Την πρώτη μισή μέρα θα την περάσουμε στο αυτοκίνητο γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι με καύσωνα. Όταν όμως φτάσουμε, θα περάσουμε την υπόλοιπη μισή μέρα ξεπακετάροντας και τακτοποιώντας όλα μας τα πράγματα, που είναι επίσης μέρος του ταξιδιού- αν και δεν νομίζω να έχει γραφτεί κανένα ποίημα γι’ αυτό.

Το ταξίδι, βέβαια, με το αυτοκίνητο θα φροντίσουμε να μην μας φανεί και πολύ μεγάλο… Το πρώτο δεκάλεπτο θα τραγουδήσουμε όλο το σετ των τραγουδιών που ξέρουμε συν το ‘Να ζήσεις Γιαννάκη’ που αποτελεί new entry. Το δεύτερο δεκάλεπτο, επίσης. Το τρίτο δεκάλεπτο θα κυλήσει απαντώντας σε ερωτήσεις που θα μας κάνουν οι γονείς τύπου ‘Πόσους παππούδες έχεις’, ‘Πόσων χρονών είσαι’, ‘Πώς τους λένε’, ‘Πού μένουμε’- η απάντηση σε όλα θα είναι «δύο».

Μετά το πρώτο μισάωρο, κι ενώ θα υπολείπονται γύρω στα 13, θα προσπαθώ να βγάλω την ζώνη από το κάθισμα για να κάτσω σαν άνθρωπος γιατί ωραίο είναι να νιώθεις σαν πιλότος σε F16 αλλά κάτσε εσύ πρώτα στο κάθισμα μου για 1 λεπτό και μετά τα λέμε… Δεν θα τα καταφέρω. Και μετά, οι γονείς μου θα ζήσουν το θαύμα- θα κοιμηθούμε! Το πόσο θα κρατήσει αυτό, θα εξαρτηθεί από μια συνάρτηση χαοτικών μεταβλητών, με σημαντικότερες το άνοιγμα των φτερών μιας πεταλούδας στην Κουάλα Λουμπούρ, τις λακκούβες που θα βρούμε στο δρόμο και την ποσότητα του ήλιου που θα μας πέφτει στα μούτρα.

Θα ακολουθήσει η γκρίνια που ακολουθεί ούτως ή άλλως μετά τον ύπνο οποιουδήποτε παιδιού παγκοσμίως πλας το ότι ξυπνάς σε αυτοκίνητο που το χτυπά ο ήλιος και το ότι κάνεις τον Τομ Κρουζ στο Τοπ Γκαν- χωρίς να πληρώνεσαι. Το πόσο θα κρατήσει και αυτό θα εξαρτηθεί από τη δεξιότητα των γονιών σου να σου αποσπούν με ευρηματικό και πρωτότυπο τρόπο την προσοχή κάθε 30 δευτερόλεπτα και, όχι, το ‘να, ένας ελέφαντας!’ isn’t good enough.

Κάπου στη μέση της διαδρομής θα κάνουμε στάση για κολατσιό, ξεπιάσιμο και αλλαγή πάνας. Αφού νιώσεις περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο Αέρινες Σιωπές, θα φας ό,τι υπάρχει σε μπαράκι και θα ξαναμπείς στο κάθισμα F16. Τα υπόλοιπα μισάωρα είναι pure, black, ατόφια και αδιαπραγμάτευτη γκρίνια που θα σταματήσει μόνο όταν φτάσουμε για να τη διαδεχτεί η γκρίνια του καινούριου μέρους και της αλλαγής παραστάσεων…

Έτσι κάπως θα μοιάζει η πρώτη μέρα των διακοπών μας, που όλοι μας τις περιμένουμε πως και πως- για αδιευκρίνιστους μέχρι αυτήν τη στιγμή λόγους. Για τις επόμενες μέρες θα σας ενημερώνω σε τακτά χρονικά διαστήματα -αν ποτέ- γιατί πραγματικά δεν έχω ιδέα τι μας περιμένει.

Χάθηκε να πηγαίναμε Χαλκίδα…

Κολλημένος

Γεια σας, είμαι ο Γιάννης και είμαι εξαρτημένος από τα κλειδιά αυτοκινήτων. Ξέρω πως το πρώτο βήμα για να ξεπεράσεις έναν εθισμό σου είναι να το παραδεχτείς και να το φωνάξεις δυνατά. Είμαι σχεδόν μία μέρα καθαρός και ήδη αισθάνομαι τα πρώτα συμπτώματα στέρησης. Ακούω παντού ήχους κλειδώματος και ξεκλειδώματος, πατάω με τον αντίχειρά μου τον δείκτη μου, είδα έναν εφιάλτη πως είχα γίνει ο ίδιος γιγαντιαίο κλειδί και δεν είχα κανέναν να με πατήσει. Ξέρω πως τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν μετά από κάποιες εβδομάδες αλλά μέχρι τότε είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι τα απίστευτα νεύρα μου, κάτι που ούτως ή άλλως κάνω 2 χρόνια τώρα.

Ευχαριστώ τους γονείς μου που στέκονται δίπλα μου όλον αυτόν τον καιρό, κρύβοντας στα ψηλότερα ράφια όλα τα κλειδιά της οικογένειας και που αντέχουν τις κραυγές και τα κλάματά μου. Δεν θα τα κατάφερνα χωρίς αυτούς- ότι αυτοί με έσπρωξαν να τα δοκιμάσω την πρώτη φορά είναι μια συζήτηση που δεν θα κάνουμε τώρα.

Τα υποκατάστατα δεν με βοήθησαν καθόλου: τα κλειδιά της εξώπορτας, ακόμα και σε μεγάλη ποσότητα, δεν με έκαναν να ξεχάσω την αληθινή μου εξάρτηση. Κάποιος μας μίλησε για το αυτοκόλλητο και την τσίχλα κλειδιών, αλλά είμαι της άποψης ότι άμα κόβεις κάτι ή το κόβεις μαχαίρι ή καθόλου. Ξέρω σήμερα πως αν ξαναγεννιόμουνα, δεν θα έπιανα ποτέ στα χέρια μου αυτές τις ουσίες.

Αυτά θα σας έλεγα, αν μου είχε περάσει έστω και για ένα λεπτό από το μυαλό η σκέψη ότι μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς κλειδιά αυτοκινήτων. Αλλά, δεν.

Party time

Την Κυριακή ή το Σάββατο είχαμε τα γενέθλιά μου. Αφού κατεβάσαμε όλες τις καρέκλες μας στον κήπο –που από μόνο του ήταν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι- βάλαμε πάνω σε μία τούρτα το νούμερο 2 –γιατί μάλλον μας είχε τελειώσει το 1- το ανάψαμε και μετά το σβήσαμε. Αν είχα σκεφτεί εγώ να ανάψω και να σβήσω οτιδήποτε θα είχα πάει τουλάχιστον τιμωρία, αλλά αφού το σκέφτηκαν οι γονείς, όλα καλά.

Για να σβήσει το 2, έπρεπε πρώτα να τραγουδήσουν όλοι μαζί οι καλεσμένοι ένα παράξενο τραγούδι που είχε μέσα το όνομά μου –άρα με αφορούσε- αλλά και τις λέξεις άσπρα μαλλιά, γνώσης το φως και σοφός-άρα δεν με αφορούσε. Μετά, άρχισαν να φυσάνε την τούρτα για να κρυώσει.

Τότε, ξαφνικά, ένιωσαν όλοι την ανάγκη να χτυπήσουν παλαμάκια και έτσι έκαναν- ήταν πραγματικά αστείοι. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών, οι μεγάλοι φορούσαν καπέλα-κώνους με λάστιχο που τους έκοβε τον λαιμό. Εννοείται πως δεν διανοήθηκα ούτε στιγμή να το φορέσω. Ήταν πολύ αστείοι.

Μετά ανοίξαμε τα δώρα μου και οι μεγάλοι τα έπαιξαν με πολλή χαρά όση ώρα εγώ πατούσα τα κουμπιά από τα κλειδιά των αυτοκινήτων τους. Εκτός από την αδελφή μου και τους μεγάλους, κανένα άλλο παιδάκι δεν ήταν στο πάρτι γιατί τα περισσότερα ήταν ή σε διακοπές ή στο κρεβάτι με ίωση ή είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν.

Μετά, μας έβαλαν να τραγουδήσουμε παιδικά τραγούδια, να πούμε τραγουδιστά την αλφαβήτα, να μετρήσουμε μέχρι εκεί που ξέρει ο καθένας και τότε κατάλαβα πως γενέθλια είναι το Ελλάδα Έχεις Ταλέντο χωρίς τον Φερεντίνο.

Όλοι οι καλεσμένοι πέρασαν πολύ όμορφα στα γενέθλιά μου, φάγανε τούρτα κι άλλα φαγητά μέχρι σκασμού, βγάλανε άπειρες φωτογραφίες, τραγούδησαν και όταν νύχτωσε για τα καλά, έφυγαν παίρνοντας μαζί τους κι από ένα μπαλόνι. Παράλληλα, εγώ κοιμόμουνα σε μία καρέκλα.

Αυτά τα γενέθλια δεν θα τα ξεχάσουν ποτέ.