Μέσα στο ημίφως, ως συνήθως

Κάποιες φορές –όλες τις φορές- αφού με βάλουν στο κρεβάτι μου, μου διαβάσουν παραμύθι, ξαναπούμε τα νέα της ημέρας, μου κρατήσουν το χέρι, με φιλήσουν και με καληνυχτίσουν, σηκώνομαι μετά από λίγο και πλησιάζω την ημίκλειστη πόρτα του δωματίου τους. Στέκομαι εκεί, στη χαραμάδα, ήσυχος για πολλή ώρα και έχω μόνο ένα στόχο. Να τους σπάσω το ηθικό. Να τους λυγίσω. Χωρίς να μπαίνω μέσα, γιατί μου το έχουν απαγορεύσει, ακούω διάφορα –και καλά χαμηλοφώνως- και όλα προς τη σωστή κατεύθυνση για την εξυπηρέτηση των στόχων μου. Μαμά: «Τι κάνει εκεί τώρα;» Μπαμπάς: «Άστον, μην του δίνεις σημασία, θα φύγει». Εννοείται ότι δεν το κουνάω ρούπι. Μετά από λίγο… Μαμά: «Ακόμα εκεί είναι. Μήπως έχει κάτι το παιδί…» Μπαμπάς: «Αγνόησέ τον». Εγώ, από μέσα μου: «Ε, βέβαια, εσύ με είχες 9 μήνες στην κοιλιά σου;» Δεν καταθέτεις τα όπλα. Εξάλλου, αλλού ποντάρεις: στο ολέθριο σφάλμα που θα τους στοιχίσει έναν ακόμα άνετο ύπνο. Μαμά: «Να του μιλήσω;» Μπαμπάς: «ΌΧΙ». Ακόμα, δεν τα μπήγεις. Είπαμε, περιμένεις. Και το ολέθριο σφάλμα γίνεται, φυσικά από τη μαμά και λέγεται: EYE CONTACT. Το βλέμμα της συναντιέται μέσα από την ημίκλειστη πόρτα και μέσα στο ημίφως με το δικό σου. Αυτό ήταν. Τα μάτια σου πετάνε σπίθες. Σπρώχνεις την πόρτα θεαματικά και μπουκάρεις. Τα μπήγεις. Ανεβαίνεις στο κρεβάτι από τη μεριά της μαμάς. Κλαις σταθερά και απαρηγόρητα. Πια, λυγίζει και ο μπαμπάς. Σε βάζουν ανάμεσα. Το μόνο τίμημα που πρέπει να πληρώσεις τώρα είναι να νανουριστείς με δανέζικα γιατί σε αυτό το δωμάτιο αυτήν την ώρα βλέπουν The Κilling.

Για μεγιστοποίηση λοιπόν της απόδοσης του κλάματός σου –αυτός δεν είναι και ο σκοπός του, η απόδοση;- πάρε κάποια tips χειριστικής συμπεριφοράς και εφάρμοσέ τα τυφλοσούρτη:

• Χτύπα στα πιο βαθιά τους ενοχικά.
• Πόνταρε πάντα στη μάνα.
• Φυσικά και θέλεις τον οίκτο τους.
• Κράτα το καλύτερο κλάμα για το τέλος.
• Κάντο να φανεί σαν δική τους απόφαση.
• Κάντο να φανεί σαν να μην έχουν άλλη επιλογή. Δεν έχουν άλλη επιλογή.
• Κάνε να φαίνεται όλο αυτό σαν μία εξαίρεση, ενώ είναι ο κανόνας.
• Κάνε τους, τελικά, να αισθανθούν ωραία με τη συνείδησή τους.
• Και, κάτι ακόμα: Γελάει καλύτερα, όποιος κλαίει τελευταίος.

υγ. Αυτό με την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, ας μην το κάνουμε θέμα…

Δεν κλαίω

Κάποτε έκλαιγα με το παραμικρό. Έχω σταματήσει να το κάνω τόσο συχνά και φοβάμαι μήπως μου μείνει κουσούρι. Ακούω τα μωρά της γειτονιάς να κλαίνε και ζηλεύω την ευτυχία τους. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να ανεβάσεις τη διάθεσή σου… Θα πρέπει να μου επιβάλω καθημερινά, κυλιόμενα τέταρτα κλάματος για να μου ξαναφέρω τη χαμένη μου ψυχική ισορροπία. Όχι ότι δεν κλαίω, αλλά δεν ΚΛΑΙΩ με την καρδιά μου, ουσιαστικά, full time, απεγνωσμένα, χωρίς λόγο, χωρίς έλεος και χωρίς σύνορα.

Μεγαλώνω. Συμβιβάζομαι. Χάνω το κλάμα μου. What’s next; Να δεις που η ζωή θα τα φέρει να βγάλω και την πάνα…

Volume για Βάλιουμ

Αν η μαμά σου έχει πατήσει στο τηλεκοντρόλ το volume για να χαμηλώσει την ένταση της δικής σου φωνής –που την λες και διασταύρωση βόμβου με χλιμίντρισμα– τόσες φορές που μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών όλης της οικογένειας, τότε πρέπει

• Να πάει η μαμά σε ψυχίατρο με συμπτώματα σχιζοφρένειας ή έστω να ξεκινήσει συνεδρίες ρέικι, οριγκάμι και pole dancing μαζί;
• Να πάω εγώ σε ωτορινολαρυγγολόγο για ένα τσεκ απ στις φωνητικές μου χορδές;
• Ή μήπως ν’ αλλάζαμε μπαταρία στο κοντρόλ;

Οι πρώτες μου λέξεις

Οι μόνες λέξεις που χρειάζεται να ξέρει και να επαναλαμβάνει σταθερά ένας μπέμπης 22 μηνών είναι, με σειρά σπουδαιότητας: όχι –ανεξαρτήτως ερώτησης, μόνος μου –ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έξω/πόρτα/βόλτα –ανεξαρτήτως καιρού, φύγε– ανεξαρτήτως προσώπου.

 Οποιαδήποτε άλλη λέξη αυτή τη στιγμή απλώς αποπροσανατολίζει…

Ο δωδεκάλογος του Γιάννη

1. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να καταφέρεις μ’ ένα δυνατό και παρατεταμένο κλάμα.
2. Μπορείς πάντα να φας ένα μπισκότο ακόμα.
3. Το ‘τώρα’ είναι το νέο ‘μετά’!
4. Ξέρεις πολύ καλύτερα από όλους τι πάει με τι. Μην το ξεχνάς την επόμενη φορά που θα συνδυάσεις παντελόνι πιτζάμας, με κοντομάνικο, μπουφάν και ροζ κάλτσες.
5. Όταν πίνεις νερό, βεβαιώσου ότι φτύνεις μία -αρκετά μεγάλη- γουλιά στο πάτωμα. Για εφέ.
6. Βιβλία είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να φτάσεις από το εξώφυλλο στο οπισθόφυλλο γυρνώντας όσο πιο γρήγορα μπορείς τις σελίδες. Μετά, πρέπει να το πετάξεις μακριά. Κερδίζει αυτός που το θα το πετάξει μακρύτερα. Επαναλαμβάνεις όσο χρειάζεται.
7. Όλα είναι θέμα στρατηγικής.
8. Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να κερδίσεις και με το γέλιο- σαφώς λιγότερα από αυτά που κερδίζονται με το κλάμα.
9. Μην αναβάλλεις ποτέ για αύριο τις ζημιές που μπορείς να κάνεις σήμερα.
10. Υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα που ο αντίπαλος έχει λυγίσει. Δράσε ανενόχλητος.
11. Μπροστά σε τρίτους, προσπάθησε να δείχνεις καλός -κάνε τους γονείς σου να φαίνονται χαζοί.
12. Όταν κάθεσαι στο καρεκλάκι του αυτοκινήτου, απαίτησε να σου κρατούν το χέρι. Αν δεν μπορούν, μίλησέ τους για τον Τιραμόλα.
13. Είναι ή εσύ ή εκείνοι. 

(Δεκατρία. Να τ’ αφήσω; Τ’αφήνω.)