Τα βιβλία

Από τη στιγμή που όλα μας τα παιχνίδια και τα μισά τάπερ είναι πεταμένα στο πάτωμα – ‘πεταμένα’ για τους άλλους, ‘τοποθετημένα’ για μένα- γιατί τα βιβλία να είναι σε βιβλιοθήκες; Επόμενο project, λοιπόν, να κατεβάσω από τα ράφια τα βιβλία και να τα απλώσω το ένα δίπλα στο άλλο, σαν πλακάκια στο πάτωμα –να βάλω και δεύτερη σειρά από πάνω αν χρειαστεί. Και να ανοίξω μπροστά μου τις εξής επιλογές:

1. Να βάλω ανάμεσά τους πλαστελίνη για να κολλήσουν.
2. Να μουτζουρώσω τα εξώφυλλα. Με μαρκαδόρους, εννοείται, που βγαίνουν στο πλύσιμο.
3. Να μην τα σκίσω- δεν είμαι τέτοιο παιδί.
4. Να πηδάω πάνω τους για να δω αν είναι τραμπολίνο. Αφού διαπιστώσω ότι δεν είναι, να τα βαρεθώ.
5. Να πάω από τώρα τιμωρία στο δωμάτιό μου, να γλιτώνουμε διαδικαστικά και συγκινήσεις.

Οι πρώτες μου λέξεις

Οι μόνες λέξεις που χρειάζεται να ξέρει και να επαναλαμβάνει σταθερά ένας μπέμπης 22 μηνών είναι, με σειρά σπουδαιότητας: όχι –ανεξαρτήτως ερώτησης, μόνος μου –ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έξω/πόρτα/βόλτα –ανεξαρτήτως καιρού, φύγε– ανεξαρτήτως προσώπου.

 Οποιαδήποτε άλλη λέξη αυτή τη στιγμή απλώς αποπροσανατολίζει…

Η αδελφή μου, πάλι

Η αδελφή μου έχει φανταστική κόρη, τη Μαρία. Της μιλάει, την ταΐζει, την κοιμίζει. Είναι τόσο μωρό η αδελφή μου… Εγώ τουλάχιστον ξέρω ότι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι εκτός από αυτούς που είμαστε στο δωμάτιο κάθε φορά. Και τα λιοντάρια δεν εμφανίζονται παρά μόνο μετά τα μεσάνυχτα. Μαζί με τους θαλάσσιους ελέφαντες.

Μυρμήγκια

Έχουμε πολλά στο μπαλκόνι μας. Είναι πολύ ωραίο να τα βλέπεις να περπατούν το ένα πίσω απ’ το άλλο και να χάνονται σε μυστικές τρύπες. Είναι τόσο μικρά… Ποτέ δεν μου είχε περάσει απ’ το μυαλό να τα πατήσω, μέχρι που η μαμά φώναξε ‘Μην τα πατάς!’ κι εγώ άκουσα το πιο καθαρό ‘Πάτα τα!’ της ζωής μου. Αυτή φταίει που τώρα έχουμε μερικά μυρμήγκια λιγότερα στο μπαλκόνι μας.

Από χαρά

Αν ένας άνθρωπος δεν δαγκώνει, δεν βαράει, δεν κουτουλάει και δεν πετάει πράγματα στον άλλο όταν είναι χαρούμενος, τότε τι κάνει; Απλώς γελάει; Ας λύσει και σταυρόλεξα…