Μετά από πολλή σκέψη, καταλήξαμε οικογενειακώς ότι αυτό το μπλογκ θα εκπροσωπηθεί στις Ψηφιακές Γειτονιές, το πρώτο διαδραστικό συνέδριο για μαμάδες, μπαμπάδες bloggers και όχι μόνο, που διοργανώνει η πάντα φιλόξενη ομάδα των Μικρών Μεγάλων στις 20 Απριλίου, από τη μαμά. Σας παραθέτω το σκεπτικό της απόφασης και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου…
- Φοβάμαι ότι δεν θα με καταλαβαίνετε καλά και θα σας κουράσω.
- Φοβάμαι ότι δεν θα σας καταλαβαίνω καλά και θα με κουράσετε.
- Θα κλέψω την παράσταση. Να διευκρινίσω: με την κακή έννοια.
- Θα θέλω να φάω σοκολατάκι.
- Θα θέλω να φάω το μικρόφωνο.
- Γιατί, πάνελ από τα δυόμιση; Και μετά, τι; Το Toddlers and Tiaras απέχει ένα βήμα. Το ίδιο και η αποτρίχωση.
- Γιατί δεν ξέρω τι ρούχα να φορέσω. Κυρίως, τι τσάντα να κρατήσω.
- Γιατί δεν θέλετε να με δείτε με τα ρούχα που θα επιλέξω να φορέσω. Κυρίως, με την τσάντα που θα κρατήσω.
- Θα θέλω να μιλήσω από το playroom.
- Γιατί το συνέδριο έπρεπε να κρατάει ένα τέταρτο. Σόρι, αλλά σε χρόνους νηπίου αυτό είναι τουλάχιστον μια μέρα.
- Φοβάμαι μην αποκαλύψω too much information. Φοβάται, μάλλον, η μαμά.
- Γιατί την ώρα που οι άλλες μαμάδες bloggers θα αναφέρονται στις πηγές έμπνευσής τους, θα ανεβώ πάνω στο τραπέζι του πάνελ, θα βγάλω τις κάλτσες μου και θα τις δαγκώσω. Για ζωντανή επίδειξη.
- Γιατί θέλω να δώσω μια ευκαιρία στη μαμά να πετάξει από πάνω της τη φόρμα και να φτιάξει το μαλλί. Για να φορέσει τα συνεδριακά της: τζιν, το ίδιο μακό, κέφι καλό και τα μαλλιά αλογοουρά, υποθέτω.
- Εμένα, πάντως, με έπεισα.
bebisthoughts 
Αααα! Θέλω να έρθωωω! Θα διακτινιστώ, το αποφάσισα. Επίσης είναι κρίμα η μαμά σου να μην σε αφήνει γιατί θα ήθελα να δω να συμβαίνει το 12, το 5 και το 9!
Α, ωραία! Κανείς δηλαδή δεν θέλει να δει την καινούρια μου τσάντα;
υγ. Να έρθεις.
Θα χαρώ να γνωρίσω τη μαμά σου βρε μπέμπη αλλά πάλι … περίμενα να δω κι εσένα. Μια απογοήτευση την πήρα. Το ότι θα χάσεις το πάρτι το σκέφτηκες; (ή μήπως σου απέκρυψαν την πληροφορία;;)
Όπως και να’χει, ότι και να πει η μαμά σου θα ξέρω στο βάθος ότι από πίσω θα κρύβεσαι εσύ! Παρήγορο.
Φιλιά 🙂
To θέμα είναι μήπως, αν έρθω εγώ και όλα τα άλλα δίχρονα και τρίχρονα και μας αμολήσετε γύρω τριγύρω, χάσετε εσείς το πάρτι…
Και, ναι, τώρα μιλάει η μαμά που κρύβεται μέσα μου. Και έξω μου. Και πίσω μου. Και μπρος μου. φιλάκια
Και μόνο επειδή η μαμά σου θα ντυθει και θα στολιστεί για το συνέδριο, νομίζω ότι πήρατε τη σωστή απόφαση μπέμπη μου!
Ε, τι, έχει συχνά ευκαιρίες σήμερα να βάλει κανείς ένα τζην; Από πιτζάμα και φόρμα (για ιδιαίτερες εμφανίσεις) χορτάσαμε…
Έπρεπε να διαπραγματευτείς, πριν παραχωρήσεις τα πρωτεία στη μαμά μπέμπη! Τουλάχιστον τρεις ώρες χωρίς κάλτσες και με όλα τα κοντρόλ στη διάθεσή σου!
Νομίζω ήρθε η στιγμή και για τα δικά της 15 λεπτά διασημότητας- αν σκεφτείς ότι εγώ την απολαμβάνω εδώ κι έναν χρόνο. Και δεν είμαι μετριόφρων.
(η μετριοφροσύνη είναι για τους επιτυχημένους…)
Είμαι πολύ χαρούμενη που θα γνωρίσω έστω και μόνο την μαμά σου!!
Το ενδεχόμενο να την εκβιάσεις το σκέφτηκες; Σου έδωσα την ευκαιρία να ντυθείς,χτενιστείς και συναντήσεις κι άλλους ανθρώπους εκτός από εμένα,επομένως θέλω….. Αφήνω την λίστα σε εσένα!!!!
Ότι όλο αυτό πρέπει κάπως να εξαργυρωθεί, εννοείται. Ιδίως αν δεν έρθω μετά και στο πάρτι…
υγ. Πάντως δεν νομίζω να απαγορεύεται να πίνεις το ποτό σου με το ένα χέρι και με το άλλο να έχεις ένα 2.5χρονο στην αγκαλιά σου. Και να γνωρίζεις κόσμο. Και να μπορείς να ακούσεις τα ονόματα που μόλις άκουσες. Και να μπορείς να θυμάσαι τα ονόματα που μόλις άκουσες. Και να μπορείς να απαντήσεις στους ανθρώπους που μόλις γνώρισες. Και να βγει αληθινή φωνή που να εκδηλώνει ενδιαφέρον. Και να μην πονάει το σύμπλεγμα αυχένας-πλάτη-μέση από το βάρος. Και, και, και….
Καλά, δεν θα έρθω. (πάντως, θα μπορούσε όλη εκείνη την ώρα που πίνει το ποτό της, απλώς να με κρατάει ο μπαμπάς. Και πάλι όμως λέει ότι αγχώνεται.)
Μπορείς μα μάθεις αν δέχονται γιαγιάδες;… η γιαγιά μου φοράει τζιν-σωλήνα, αλλά τα μαλλιά της δεν είναι αρκετά μακριά για να τα κάνει αλογοουρά… αλλά μπορεί να βάλει τα τσιμπιδάκια με πεταλούδες, της αδελφής μου Ίρις (και όχι Ίριδα) …
Σε φιλώ!
Αλέξανδρος.
Είμαι σίγουρος ότι δέχονται γιαγιάδες. Κι εγώ σε τζιν σωλήνα με βλέπω να καταλήγω. Και τσιμπιδάκι.
Φιλιά Αλέξανδρε
Κάτι μου λέει, πως εμείς οι δύο μπορούμε να συνεννοηθούμε και να γίνουμε καλοί φίλοι. Τα περισσότερα από αυτά που θα ήθελες να κάνεις στο συνέδριο, θα τα ήθελα κι εγώ. Εντάξει…ίσως στο μικρόφωνο διέφερα λίγο, γιατί εγώ ξέρω τώρα πια ότι δεν τρώγεται(σσσσ!!το έχω δοκιμάσει – μπλιέχ, σου λέω).
Προσωπικά δεν θα με πείραζε να ανέβαινες στο τραπέζι και να έβγαζες τις κάλτσες σου. Μεταξύ μας…είμαι σίγουρη, ότι μετά από τόσες ώρες που θα είμαι εκεί, μπορεί να θέλω να το κάνω κι εγώ, γιατί θα έχουν πιαστεί τα πόδια μου, αλλά…. δεν θα με χωράει το τραπέζι!
Όπως και να’χει μ’αρέσει, που έχεις μεγάλη καρδιά και δίνεις αυτή την ευκαιρία στη μαμά σου. Μήπως να διάλεγες εσύ τί να φορέσει; Και να της δώσεις το τσαντάκι σου;
Εύχομαι, ότι θα σε γνωρίσω κάποια στιγμή κι από κοντά.
Χάρηκα που σε γνώρισα. Μαμά Μαμαδοπούλου,με λένε, αλλά σε σένα μιλάω ως Κόρη Παιδοπούλου (το πατρικό μου…ξες!)
Όνειρα γλυκά! 🙂
Λοιπόν, το αποφάσισα, θα έρθω- με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Χαίρομαι κι εγώ για τη γνωριμία και τα υπόλοιπα από κοντά…
υγ. Άντε καλέ που δεν τρώγεται το μικρόφωνο, εδώ τρώγεται το σούσι. Και το άλογο.
Μπεμπη ενταξει έδωσες τη δυνατότητα στη μαμά να μιλήσει αλλά τουλάχιστον διεκδικησες να σε γνωρίσουμε έστω από το playroom;
Αν περνάει από το χέρι μου, θα έρθω.
Και πιστέψτε με, περνάει από το χέρι μου. Πάντα περνούσε.
Τί ωραία!!! Εμείς χαρήκαμε που θα μας πάρει μαζί η μαμά στην αρχή, αλλά μετά μας ξεφούρνισε ότι θα μας κάνει παρέα η γιαγιά! Πφφφφφ…. και σιγά που θα περάσει καλύτερα η μαμά από μας… μέσα σε τόσο κόσμο, φασαρία, μια παλαβομάρα ένα πράμα… να πάρει… και πάλι καλύτερο ακούγεται… Anyway, κι εμείς θα χοροπηδάμε στον καναπέ! Και θα πάμε για ύπνο στις 10 το βράδυ! Έτσι, για να μάθει!
Φιλιά πολλά αγαπητέ μπέμπη!
Δημήτρης + Ραφαήλ (πλέον έχω και συνεργό στο έγκλημα, χο χο χο!)
Ακούγεται δελεαστικό, δεν λέω, αλλά δεν θα θέλατε να είσαστε κι εσείς σε μια γωνιά εκεί; Έτσι, έστω για το σπάσιμο;
Δεν έχει σημασία πάντα πόσο καλά περνάς εσύ, αλλά πόσο καλά (δεν) περνούν οι άλλοι…
φιλάκια