Να, εδώ, μωρέ… μου κόψανε τις πιπίλες. Ακολουθεί περιγραφή των σταδίων που πέρασα κι ακόμα περνάω. Αισθανθείτε ελεύθεροι να με λυπηθείτε όσο θέλετε.
Στιγμή μηδέν: Βάζεις τις πιπίλες σ’ έναν φάκελο και τις αφήνεις στο μπαλκόνι, να τις πάρει η Νεράιδα των Πιπίλων (WTF!) και να σου αφήσει ένα δώρο. Μπαίνεις στο σπίτι.
Μετά από ένα 5λεπτο: Ξαναβγαίνεις στο μπαλκόνι, βρίσκεις το δώρο, μπαίνεις μέσα, το παίζεις.
Μετά από ένα τέταρτο: Έπαιξες με το καινούριο παιχνίδι, ΠΟΥ είναι τώρα οι πιπίλες ΣΟΥ;;; Παίρνεις χαμπάρι ότι δεν ήθελαν απλώς να σου πάρουν τις πιπίλες. Ήθελαν να το παρουσιάσουν ότι ήταν δική σου απόφαση. Να σε κάνουν συνεργό. Ήταν παγίδα. Γίνεσαι ενοχικός.
Μετά από μια ώρα: Έχεις φάει ήδη τρία σοκολατάκια, πήγες δύο φορές στις κούνιες και γύρισες και φυσικά βλέπεις Μικρό Νικόλα στον υπολογιστή: σου λείπουν αφόρητα. Θυμώνεις. Θυμώνεις μια κουβέντα είναι. Γυρίζει το μάτι σου.
Μεσημέρι: Είσαι στο στάδιο της άρνησης. Ψάχνεις κάτω από κρεβάτια, καναπέδες και χαλιά, μέσα σε συρτάρια, ψυγείο, κατάψυξη και πλυντήρια. Δεν κοιμάσαι ποτέ.
Μετά από μισή μέρα: Και, που είστε, γονείς, μην προσπαθείτε τόσο πολύ να μου αποσπάσετε την προσοχή. Η προσπάθεια σας κάνει μπαμ, είναι αναποτελεσματική –αν και όχι πάντα, βλέπε σοκολατάκια, 3 φορές βόλτα στις κούνιες, άπειρο Μικρό Νικόλα- και κυρίως μου θυμίζει απελπισμένα αυτό που μου λείπει.
Ώρα για βραδινό ύπνο: Συντετριμμένος.
Πρωί επόμενης μέρας: Ξυπνάς. Δεν ήταν ένα κακό όνειρο. Είσαι 24 ώρες χωρίς πιπίλα. Που να είναι τώρα;;; Κλαις. Κλαις μια κουβέντα είναι. Σπαράζεις.
Απόγευμα επόμενης μέρας: Ψιλοαρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι θα ζεις από εδώ και πέρα χωρίς πιπίλα. Καθώς για πρώτη φορά περνά από το μυαλό σου αυτό το ενδεχόμενο, πέφτεις στο πάτωμα και γίνεσαι κομμάτια.
Δυο μέρες μετά. Συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι δεν θα τις ξαναδείς και περνάς στο στάδιο του πένθους. Το αντιμετωπίζεις με την αξιοπρέπεια που αρμόζει στην περίσταση: κλαις μέχρι αηδίας.
Δυόμιση μέρες μετά: Παίρνει το αυτί σου διάλογο γονιών: «Πάντως δεν το έχει πάρει και πολύ βαριά…». «Κι εγώ νομίζω ότι σιγά σιγά θα το ξεπεράσει». Ξανακυλιέσαι στο πάτωμα, χτυπάς τις πόρτες, πέφτεις στους τοίχους, τους ρίχνεις ξύλο. Πλάκα σου κάνουν;
Τρεις μέρες μετά, πρωί: Όχι, πίστεψέ με, δεν είσαι καταθλιπτικός. Δεν έχεις κανένα λόγο να σηκωθείς από το κρεβάτι. Η κατάσταση σηκώνει κατάθλιψη.
Τέσσερις μέρες μετά: Κάθε μέρα που περνάει είναι μια ακόμα μέρα χωρίς πιπίλα. Αυτό μόνο.
Πέντε μέρες μετά: Σε πιάνουν κρίσεις πανικού, ξεσπάς αδικαιολόγητα σε υστερικό κλάμα, έχεις αγοραφοβία. Έγινε πια ψυχοσωματικό.
Έξι μέρες μετά: Δεν θα περάσει. Ποτέ δεν περνάει.
Μια εβδομάδα μετά: Μια μέρα με κάπως λιγότερα συμπτώματα στέρησης. Φοβάσαι όμως μήπως ξανακυλήσεις. Θα ξανακυλήσεις.
Εφτάμιση μέρες μετά: Σμπαράλια.
8 μέρες μετά: Ξεκινάς να καταθέτεις τα όπλα σου. Ζητάς τις πιπίλες 5-6 μόνο φορές την ημέρα, ξεψυχισμένα, χωρίς να επιμένεις. Συνεχίζεις με τις συνήθεις δραστηριότητές σου, χωρίς να ελπίζεις. Εντάξει ας πούμε ότι κέρδισες και κάτι. Έκοψες τον μεσημεριανό ύπνο. Και κοιμάσαι στις 12 το βράδυ.
9 μέρες μετά: Φοβάσαι ότι δεν θα ξανααγαπήσεις.
10 μέρες μετά: Μα από όλα περισσότερο αυτό που σε πειράζει είναι την απουσία τους πως πας να συνηθίσεις, πως πας να συνηθίσεις…
11 μέρες μετά: Κουρασμένος και ηττημένος. Αυτή τη φορά δεν έχασες μόνο τη μάχη. Έχασες και τον πόλεμο.
Οι νύχτες, από εδώ και πέρα: Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασέ με, νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και παρηγόρησέ με…
Ακόμα πιο μετά: Θα περάσει. Πάντα περνάει…
bebisthoughts 
Γιαννάκη μου, έχεις κάνει εξαιρετική ψυχογραφία του εαυτού σου, με αφορμή τα όσα υποφέρεις από τη στέρηση της πιπίλας! Κανένας δεν θα μπορούσε να σε περιγράψει τόσο εύστοχα και τόσο πειστικά. Εύγε! Παρηγορήσου ότι όλα περνάνε. Και τα πιο δύσκολα!
Από ψυχογραφία το ξεκίνησα, σε ψυχορραγία το κατέληξα μου φαίνεται.. Τελοσπάντων, η ζωή συνεχίζεται.
Μικρέ, καημένε μου φίλε μπέμπη… Κόντεψα να βάλω τα κλάματα μαζί σου… Εμένα δεν ήταν τόσο δύσκολη η περίπτωση, μπορεί να έφταιγε που η δική μου πιπίλα είχε μια τρύπα νααααααα…….!!! με το συμπάθειο… Την έβαζα στο στόμα και μου ‘ρχοταν ένα ξερατό όσο να πεις… Συμπάσχω….
Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον εγώ 2,5 χρόνια τώρα… το καταευχαριστήθηκα!
Πολύ με θύμωσε η εξομολόγηση σου…Πρώτα στην δίνουν για να έχουν την ησυχία τους και μετά στην παίρνουν για να χάσουν την ησυχία τους… δεν την καταλαβαίνω αυτή την μεγαλίστικη λογική και βάση ποιάς θεωρίας- ψυχολογίας, αποφάσισαν να σου κόψουν την πιο μεγάλη «προσωπική» Σου απόλαυση, για πες;
Ο θείος μου, την έκοψε πριν πάει πρώτη δημοτικού, βάση λογικής «επεξεργασίας»… τώρα είναι μπαμπάς και έχει δυο μωρά (που κάνουν πιπίλα) και ο ίδιος μια χαρά παλικάρι είναι! 😉
Η γιαγιά πιπιλούσε το δάκτυλο της μέχρι 7 χρονών… χαχα! και έτσι τη γλύτωσε και δεν της έκοψαν το δάκτυλο!
Μακάρι να μπορούσα να σου έστελνα καμιά ντουζίνα!!!
Φιλάκια, ο φίλος σου.
Αλέξανδρος.
ΥΓ: Κατά τα άλλα, εξαιρετική ανάρτηση, είπε η γιαγιά!
Ντάξει, ακόμα κι εγώ οφείλω να το παραδεχτώ ότι το είχα παρακάνει: ήμουν από το πρωί ως το βράδυ με μία πιπίλα στο χέρι, την άλλη στο μάγουλο, και άλλες-δυο τρεις να υπάρχουν. Ήταν υπέροχα…
Αυτό με το δάκτυλο ακούγεται καλή ιδέα. Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά. Αν κι εγώ είμαι τρελός φαν του καουτσούκ.
Φιλάκια Αλέξανδρε.
Φίλε Γιάννη….
Σου συμπαραστέκομαι με όλη μου την καρδιά!
Ποτέ δεν είχα πιπίλα βέβαια, αλλά το δράμα σου με συγκλόνησε!
Α, βρήκα μία παρατημένη κοντά στο καλοριφέρ, στείλε οδηγίες πώς να στη δώσω…. Αν την αφήσω κι εγώ στο μπαλκόνι; Θα στη φέρει αυτή η κυριούλα Νεράϊδα;
Με πόνο ψυχής
Δόδοθ
Γενικά, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι πολύ καλύτερα- και καλά.
Νομίζω, ο οίκτος σας ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.
Σας ευχαριστώ όλους.
Διαβάζεις και Δημουλά!
Εκτός από εκεί που γράφει παλιόλογα. Μα να λέει κάθαρμα τη δύση;
Πάρε τα πάνω σου μικρέ, πάρε τα πάνω σου… Τώρα που είσαι πιπίλα-free, θα δεις με άλλο μάτι τη ζωή!
Τύπου: And you see me, somebody new
I’m not that chained up little person still in love with you... ένα πράγμα;
Βρε μπέμπη μου πολύ στεναχωρήθηκα με το δράμα σου! Κάτι ξέρει τελικά η δική μου μπέμπα που δεν δέχεται να πάρει πιπίλα…
Αυτά είναι. Ή είσαι proactive ή δεν είσαι.
Και διαβάζω την ανάρτηση ακούγοντας Κατσιμίχες!
Τι ταλαιπώρια κι αυτή βρε μπέμπη! Αλλά δε σε φοβάμαι, κάτι θα βρεις για να βασανίσεις τους γονείς σου και να πάρεις ρεβάνς!
Τρελοτουρίστρια
Καλά, εννοείται.
υγ: Αυτό με τους Κατσιμιχαίους, both, να το κοιτάξουμε.
Μπέμπη μου ένα θα σου πω…εμένα προσπαθούν ακόμα. Στο σχολείο δεν την ζητάω – έχουμε και ένα πρόσωπο στην κοινωνία να προστατεύσουμε- αλλά από το στερητικό που έχω πάθει μόλις μπαίνω στο σπίτι είναι το πρώτο πράγμα που βάζω στο στόμα μου!
Τους βλέπω βέβαια που το συζητάνε και μου λένε διάφορα του στυλ «στο σχολείο γιατί δεν φοράς πιπίλα» και «θα έρθει η νεράϊδα να πάρει τις πιπίλες να τις πάει σε μωράκια που τις χρειάζονται»..λες κι εγώ θα τα πιστέψω όλα αυτά…Μωρέ αρχίζω και ουρλιάζω και τρέχουν πανικόβλητοι να βρουν πιπίλα να μου δώσουν…
Καταλαβαίνω το δράμα σου φίλε! Το βλέπω και το δικό μου να πλησιάζει αλλά το πολεμάω ακόμα!
Σε σκέφτομαι!
Σε φιλώ
Αλεξάνδρα
Αλεξάνδρα, από ότι φαίνεται έχετε ξεχαστεί ακόμα στο στάδιο της διαπραγμάτευσης.
Προφανώς κατέχεις μαγικές ικανότητες. Γιατί ουρλιαχτά κατείχαμε κι εμείς, αλλά δεν έπιασαν.
O χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός!
Καταλαβαίνω πώς το λες και σ’ ευχαριστώ- γιατί με τους γιατρούς δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις.
Reblogged this on Olga's Everyday Diary and commented:
Οι συνήθειες δύσκολα κόβονται!!!! Ο αγαπητός Μπέμπης-Γιαννάκης μας εξομολογείται την αφόρητη στεναχώρια του……
τέλειοοοοο. Επιτέλους ένα baby blog με πραγματικό χιούμορ. Δεν είμαι μαμά και παρόλα αυτα το διάβασα.
Ευχαριστώ πολύ- ξαναπέρνα όποτε θες! Τι κι αν δεν είσαι μαμά, εμείς εδώ είμαστε πολυπολιτισμικοί (άσχετο) και non-parents friendly.
ναι θα περνάω 🙂 Μου αρέσουν οι πολυπολιτισμικοί 😉
Εμένα φίλε μπέμπη ήρθε αυτή η γάτα και μου την πήρε.Την είδα σου λέω,την είχε στο στόμα της.
Πάλι καλά εσυ είσαι και τυχερός,σου άφησε και δώρο,εγώ τίποτα.
Μήπως με έπιασαν κορόϊδο τελικά????
Μια πιπίλα είπαμε να σου κόψουν, έπρεπε να σε μετατρέψουν και σε cat hater; (Θα σου βγει μετά στη ζωή, έτσι είναι αυτά, τα τραύματα)
Τουλάχιστον εμένα με κάνανε να μισώ μόνο τις Νεράιδες, δεν πέφτεις και σε τόσες πολλές στη βόλτα σου για το περίπτερο…
Ευτυχώς τώρα είμαι 20 και λατρεύω τις γάτες, οπότε δεν μου άφησε τίποτα.Τουλάχιστον φανερό!!!!
Α! λατρεύω και τον τρόπο που γράφεις.Μου φτιάχνει την μέρα μου.
Μήπως να έβγαζες ενα βιβλίο με τα post σου???Λέω εγω τώρα!!
🙂
Μου θύμισε τα παιδιά μου! Κόψιμο πιπίλας με την πιπιλονεράιδα! Αλλά δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να το βλέπανε έτσι!
Πιπιλονεράιδα την λένε; Μακάρι να ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ή έστω μια φίλη μου τελοσπάντων. Ας ήταν και φίλος… Με λίγα λόγια, έχει κανείς κανένα μέσο;
ωωω Μπέμπη! Εχεις δίκιο θα περάσει.Θα ερωτευτείς ξανά…θα δεις.Κάνε κουράγιο έχει κι άλλους αποχαιρετισμούς…σε λίγο καιρό «bye bye πάνα»…Υπομονή καλέ μου.Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις, μα όσο χωράς σε αγκαλιές μην μασάς…
Γιατί το έχετε όλοι σίγουρο ότι θα κόψω την πάνα; Σοβαρά τώρα… Όσο περνάει από το χέρι μου -και από άλλα μέλη του σώματός μου- η πάνα δεν φεύγει.
Εδώ, είμαι κάθετος. Και μην μου εφεύρετε πάλι καμιά Νεράιδα της Πάνας, γιατί δεν τα τρώω πια αυτά.
Συγγνώμη για τον τόνο -στους γονείς πάει ο τόνος- αλλά τουλάχιστον, εκτονώθηκα.