Με τέτοια που χω ψυχολογία

Να, εδώ, μωρέ… μου κόψανε τις πιπίλες. Ακολουθεί περιγραφή των σταδίων που πέρασα κι ακόμα περνάω. Αισθανθείτε ελεύθεροι να με λυπηθείτε όσο θέλετε.

Στιγμή μηδέν: Βάζεις τις πιπίλες σ’ έναν φάκελο και τις αφήνεις στο μπαλκόνι, να τις πάρει η Νεράιδα των Πιπίλων (WTF!) και να σου αφήσει ένα δώρο. Μπαίνεις στο σπίτι.

Μετά από ένα 5λεπτο: Ξαναβγαίνεις στο μπαλκόνι, βρίσκεις το δώρο, μπαίνεις μέσα, το παίζεις.

Μετά από ένα τέταρτο: Έπαιξες με το καινούριο παιχνίδι, ΠΟΥ είναι τώρα οι πιπίλες ΣΟΥ;;; Παίρνεις χαμπάρι ότι δεν ήθελαν απλώς να σου πάρουν τις πιπίλες. Ήθελαν να το παρουσιάσουν ότι ήταν δική σου απόφαση. Να σε κάνουν συνεργό. Ήταν παγίδα. Γίνεσαι ενοχικός.

Μετά από μια ώρα: Έχεις φάει ήδη τρία σοκολατάκια, πήγες δύο φορές στις κούνιες και γύρισες και φυσικά βλέπεις Μικρό Νικόλα στον υπολογιστή: σου λείπουν αφόρητα. Θυμώνεις. Θυμώνεις μια κουβέντα είναι. Γυρίζει το μάτι σου.

Μεσημέρι: Είσαι στο στάδιο της άρνησης. Ψάχνεις κάτω από κρεβάτια, καναπέδες και χαλιά, μέσα σε συρτάρια, ψυγείο, κατάψυξη και πλυντήρια. Δεν κοιμάσαι ποτέ.

Μετά από μισή μέρα: Και, που είστε, γονείς, μην προσπαθείτε τόσο πολύ να μου αποσπάσετε την προσοχή. Η προσπάθεια σας κάνει μπαμ, είναι αναποτελεσματική –αν και όχι πάντα, βλέπε σοκολατάκια, 3 φορές βόλτα στις κούνιες, άπειρο Μικρό Νικόλα- και κυρίως μου θυμίζει απελπισμένα αυτό που μου λείπει.

Ώρα για βραδινό ύπνο: Συντετριμμένος.

Πρωί επόμενης μέρας: Ξυπνάς. Δεν ήταν ένα κακό όνειρο. Είσαι 24 ώρες χωρίς πιπίλα. Που να είναι τώρα;;; Κλαις. Κλαις μια κουβέντα είναι. Σπαράζεις.

Απόγευμα επόμενης μέρας: Ψιλοαρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι θα ζεις από εδώ και πέρα χωρίς πιπίλα. Καθώς για πρώτη φορά περνά από το μυαλό σου αυτό το ενδεχόμενο, πέφτεις στο πάτωμα και γίνεσαι κομμάτια.

Δυο μέρες μετά. Συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι δεν θα τις ξαναδείς και περνάς στο στάδιο του πένθους. Το αντιμετωπίζεις με την αξιοπρέπεια που αρμόζει στην περίσταση: κλαις μέχρι αηδίας.

Δυόμιση μέρες μετά: Παίρνει το αυτί σου διάλογο γονιών: «Πάντως δεν το έχει πάρει και πολύ βαριά…». «Κι εγώ νομίζω ότι σιγά σιγά θα το ξεπεράσει». Ξανακυλιέσαι στο πάτωμα, χτυπάς τις πόρτες, πέφτεις στους τοίχους, τους ρίχνεις ξύλο. Πλάκα σου κάνουν;

Τρεις μέρες μετά, πρωί: Όχι, πίστεψέ με, δεν είσαι καταθλιπτικός. Δεν έχεις κανένα λόγο να σηκωθείς από το κρεβάτι. Η κατάσταση σηκώνει κατάθλιψη.

Τέσσερις μέρες μετά: Κάθε μέρα που περνάει είναι μια ακόμα μέρα χωρίς πιπίλα. Αυτό μόνο.

Πέντε μέρες μετά: Σε πιάνουν κρίσεις πανικού, ξεσπάς αδικαιολόγητα σε υστερικό κλάμα, έχεις αγοραφοβία. Έγινε πια ψυχοσωματικό.

Έξι μέρες μετά: Δεν θα περάσει. Ποτέ δεν περνάει.

Μια εβδομάδα μετά: Μια μέρα με κάπως λιγότερα συμπτώματα στέρησης. Φοβάσαι όμως μήπως ξανακυλήσεις. Θα ξανακυλήσεις.

Εφτάμιση μέρες μετά: Σμπαράλια.

8 μέρες μετά: Ξεκινάς να καταθέτεις τα όπλα σου. Ζητάς τις πιπίλες 5-6 μόνο φορές την ημέρα, ξεψυχισμένα, χωρίς να επιμένεις. Συνεχίζεις με τις συνήθεις δραστηριότητές σου, χωρίς να ελπίζεις. Εντάξει ας πούμε ότι κέρδισες και κάτι. Έκοψες τον μεσημεριανό ύπνο. Και κοιμάσαι στις 12 το βράδυ.

9 μέρες μετά: Φοβάσαι ότι δεν θα ξανααγαπήσεις.

10 μέρες μετά: Μα από όλα περισσότερο αυτό που σε πειράζει είναι την απουσία τους πως πας να συνηθίσεις, πως πας να συνηθίσεις…

11 μέρες μετά: Κουρασμένος και ηττημένος. Αυτή τη φορά δεν έχασες μόνο τη  μάχη. Έχασες και τον πόλεμο.

Οι νύχτες, από εδώ και πέρα: Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασέ με, νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και παρηγόρησέ με…

Ακόμα πιο μετά: Θα περάσει. Πάντα περνάει…

Μαμά, γερνάω

Σημάδια που δείχνουν ότι μεγαλώνεις:

1. Ανοίγεις και κλείνεις το φως στο δωμάτιο για να ανάψει και να σβήσει το φως στο δωμάτιο και όχι μόνο για προσωπική σου διασκέδαση.
2. Αρχίζει να σου περνά δειλά απ’ το μυαλό η σκέψη πως ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να κάνει τσίσα και κακά απάνω του. Και πάλι, όχι.
3. Οι ζωγραφιές σου αρχίζουν να σημαίνουν κάτι. Και πάλι, όχι.
4. Μπορείς να ξεφυλλίσεις ένα ολόκληρο βιβλίο χωρίς απαραίτητα να το σκίσεις.
5. Δεν θ’ αντάλλαζες πια όλα σου τα παιχνίδια με ένα τάπερ.
6. Το σενάριο να μην κοιμηθείς 2-3 βράδια στη σειρά δεν σου φαίνεται πια το ίδιο ελκυστικό.
7. Οι περισσότεροι φίλοι σου πάνε παιδικό σταθμό.΄
8. Όταν ανεβαίνεις στο τραπέζι και γυρίζεις γύρω-γύρω από το βάζο, σου περνάει φευγαλέα απ’ το μυαλό η σκέψη ότι μπορεί και να πέσεις.
9. Κάνεις παρέα με μικρότερους.
10. Αρχίζεις και βλέπεις φανατικά Κων/νου και Ελένης. Και Καφέ της Χαράς. Θεωρείς τον Χ. Ρώμα τον σημαντικότερο δημιουργό της γενιάς του. Και της γενιάς σου.
11. Αναρωτιέσαι για πρώτη φορά αν υπάρχει ζωή μετά τη πιπίλα. Καταλήγεις πως όχι.
12. Πιάνεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδά την αλφαβήτα.
13. Πιάνεις τον εαυτό σου.
14. Έχεις ενδυματολογική άποψη mix&match. Τελείως.
15. Μιλάς -τύπου.

 

Χαμένος χρόνος

Αν μια μέρα με κάλτσες είναι μια χαμένη μέρα,

μια μέρα χωρίς πιπίλα είναι μια χαμένη εβδομάδα.

Αντίο πιπίλα

Τις φορές που κλαίω, φωνάζω, πετάω κάτω τα παιχνίδια, αλλάζω κανάλια ή κλείνω την τηλεόραση, κατεβάζω τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη, αναποδογυρίζω τα μπολ με τα δημητριακά και το γάλα στο χαλί ή βάφω με μαρκαδόρο τη γλώσσα μου, η μαμά αναζητά σαν τρελή μία πιπίλα, ψάχνει κάτω από μαξιλάρια και χαλιά, σε συρτάρια, στις τσέπες της ή στο ψυγείο κι όταν την βρίσκει μου τη βάζει γρήγορα στο στόμα και την κρατά εκεί με το χέρι της, ανακουφισμένη και γαλήνια. Αυτό που με προβληματίζει τώρα λοιπόν που ήρθε η ώρα να κόψω κι εγώ την πιπίλα είναι ποιος το λέει στη μαμά μου…

Άρρωστος

Τα κατάφερα. Αρρώστησα κι εγώ, που θα πει:

• βραδινός ύπνος στο διπλό με τη μαμά (οκ!) και τον μπαμπά στο καναπέ (super!)
• επίσημη αφαγία
• ξεκάλτσωτος για 5 ολόκληρα λεπτά
• bonus χρόνο αγκαλιάς
• την αδελφή μου σε δεύτερο πλάνο
• τύψεις γονιών που μου φωνάζουν επειδή έχυσα τον καφέ ή οτιδήποτε αν χύνεται
• full time παιδικά- αν μου άρεσαν
• extra πάτημα κουμπιών φούρνου μικροκυμάτων και συμβατικού φούρνου μαζί
• απεριόριστο χρόνο αποενοχοποιημένης γκρίνιας
• πιπίλα, πιπίλα, πιπίλα

Θα ήθελα τόσο πολύ να πω στους γονείς μου να μην στεναχωριούνται που είμαι άρρωστος- που αλλού θα βρω όμως δωρεάν κλόουν σε πρωινή, λαϊκή απογευματινή και διανυκτερεύουσα βάρδια; Και, μάλιστα, στον χώρο μου;