Πώς μια απόσταση 30 μέτρων γίνεται σε 30 λεπτά.

Μόλις γυρίσαμε από το σχολείο. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο απέναντι ακριβώς από το σπίτι. Η μαμά μού ανοίγει τη ζώνη. Κατεβαίνω. Μαλώνω με την αδερφή μου για το ποιος θα κλειδώσει το αυτοκίνητο. Μόλις έχει προλάβει η μαμά. Την βάζουμε να ξεκλειδώσει. Κλειδώνω εγώ. Ξεκλειδώνει η αδερφή μου για να κλειδώσει αυτή. Φωνάζω. Η μαμά αρπάζει από την αδελφή μου τα κλειδιά και μου τα δίνει. Ξεκλειδώνω και ξανακλειδώνω.

Η μαμά μας δίνει τις τσάντες μας και τα μπουφάν. Της τα δίνουμε πίσω. «Είμαστε κουρασμένοι», λέμε «κράτα τα». Η μαμά ζωσμένη την τσάντα της, τις τσάντες μας, τα μπουφάν μας και δύο σακούλες σουπερμάρκετ μας δίνει το σύνθημα να περάσουμε απέναντι. Επειδή καθυστερώ, με τραβάει από το χέρι για να διασχίσουμε τον δρόμο. Στα μισά της διαδρομής, ελευθερώνω το χέρι μου και φωνάζοντας στη μέση του δρόμου, της εξηγώ ότι δεν πρόλαβα να κοιτάξω δεξιά-αριστερά. Το κάνω. Παραμένω ζωντανός.

Η αδερφή μου έχει φτάσει ήδη στην εξώπορτα την οποία και ανοίγει. Κάνω σκηνή γιατί ήθελα να την ανοίξω εγώ. Τους ξαναβγάζω έξω στο πεζοδρόμιο και την ανοίγω. Μπαίνουμε στην είσοδο της πυλωτής. Εκεί χαζεύουμε τις γατούλες, τρέχουμε, μαζεύουμε φυλλαράκια, πιάνουμε τις ρόδες των αυτοκινήτων, πιάνουμε τις ουρές από τις γατούλες, πιάνουμε συζήτηση με τις γατούλες, κάνουμε γύρω γύρω όλοι στη μέση οι γατούλες. Κάποια στιγμή μια φωνή, την λες και ιαχή, μας θυμίζει ότι πρέπει να μπούμε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Η μαμά ζωσμένη τη τσάντα της, τις τσάντες μας, τα μπουφάν μας και τις δύο σακούλες σουπερμάρκετ, ανοίγει τη πόρτα -δεν την μαλώνω που δεν άνοιξα εγώ, δείχνει ‘παρμένη’- και προχωράμε στο ασανσέρ.

Ακολουθεί σκηνή γιατί η αδελφή μου θέλει να πάει από τις σκάλες ενώ εγώ και η μαμά από το ασανσέρ. Την αφήνει να πάει από τις σκάλες κι εμείς μπαίνουμε μέσα στο θάλαμο του ασανσέρ εκεί όπου η μαμά κάνει το λάθος να πατήσει το κουμπί του ορόφου μας. Μόλις φτάνουμε στον όροφο, την αναγκάζω να με σηκώσει να πατήσω το μηδέν να ξαναπάμε στο ισόγειο κι εκεί να πατήσω ΕΓΩ το κουμπί. Φτάνουμε έξω από την πόρτα μας. Περιμένει η αδελφή μου που ανέβηκε με τις σκάλες. Μου είναι παντελώς αδιάφορο ποιος θα ανοίξει την πόρτα- νιώθω λίγο κατάκοπος.

Η μαμά που έχει αφήσει κάτω τις τσάντες μας, την τσάντα της, τα μπουφάν μας και τις δύο σακούλες σουπερμάρκετ, ψάχνει να βρει στην τσάντα της τα κλειδιά. Εμείς τραγουδάμε ρυθμικά «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», από τα πιο ωραία τραγούδια που μάθαμε στο σχολείο, αν και το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» παραμένει αξεπέραστο. Το τραγουδάμε κι αυτό. Τα επίπεδα ηλεκτρισμού της ατμόσφαιρας είναι ακόμα μεγαλύτερα από εκείνα της αιθαλομίχλης, μέχρι που ευτυχώς βρίσκει τα κλειδιά! Αρχίζοντας να συναισθανόμαστε ότι μάλλον δεν μας παίρνει άλλο, βγάζουμε για λίγα δευτερόλεπτα το σκασμό. Μπαίνουμε μέσα μαζί με τη μαμά και τα μπαγκάζια και ο ένας ζητάει νερό, ο άλλος φαγητό.

Για λίγο η μαμά εξαφανίζεται. Ψάχνουμε να τη βρούμε. Μπαίνει στο δωμάτιό της και κλείνει την πόρτα. Ίσως είναι εκνευρισμένη. Ή στεναχωρημένη. Για να την ευθυμήσουμε, της τραγουδάμε, με μια φωνή: «Χιόνια στο Καμπαναριό»… Κι επειδή μας φαίνεται λίγο άκυρο το τραγούδι γιατί έξω δεν έχει χιόνια, πιάνουμε αμέσως το «Κορόιδο Μουσολίνι». Μαντέψτε τι γίνεται μετά:

• α) ανοίγουμε την πόρτα και βλέπουμε τη μαμά να κάνει γιόγκα. Μας κοιτάει με τα πιο κλειστά διαπεραστικά μάτια. Σκιαζόμαστε. Βάζουμε τα κλάματα.
• β) η μαμά βγαίνει και τραγουδάει μαζί μας «δεν έχεις διόλου μπέσα…» Με ύφος Μποφίλιου. Σκιαζόμαστε. Βάζουμε τα κλάματα.
• γ) ακολουθεί λιποθυμικό επεισόδιο της μαμάς.
• δ) και τα τρία μαζί, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
• ε) και τα τρία μαζί, με αυτή τη σειρά.

Γράμμα στον Άη Βασίλη

Αγαπητέ Άη Βασίλη,

δεν θα αναρωτηθώ αν υπάρχεις ή δεν υπάρχεις. Βασικά, γιατί κανένα τρίχρονο δεν το κάνει. Το χάφτει απλώς και συνεχίζει τη ζωή του. Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω γιατί δεν θέλω να σου γράψω γράμμα. Διάβασε, λοιπόν, προσεκτικά!

Δεν σου στέλνω γράμμα με το δώρο που θέλω να μου φέρεις την πρωτοχρονιά, γιατί…

1. Δεν θα μπορώ να περιμένω μέχρι τότε.

Πραγματικά, υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που γράφουν τι δώρο θέλουν και μετά περιμένουν ήσυχα για μέρες, μέχρι να τους το φέρεις; Υπάρχετε, τέτοια παιδιά; Μακριά μου, δεν κάνω παρέα  με αγίους.

2. Θα έχω αγωνία αν το βρήκες ή όχι!

Και έστω ότι το πάρω απόφαση, μετάσχω στην αγιοσύνη και περιμένω… Είμαι σίγουρος ότι θα μου φέρεις αυτό ακριβώς που ζήτησα; Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει αυτό ακριβώς που ζήτησα; Θυμάμαι αυτό ακριβώς που ζήτησα;

3. Μέχρι τότε θα έχω ξεχάσει τι ζήτησα.

Όχι δεν έχω μνήμη χρυσόψαρου. Έχω μνήμη τρίχρονου.

4. Φυσικά και μέχρι τότε θα έχω αλλάξει γνώμη.

Τι περίμενες; Δέχομαι επιδράσεις, βομβαρδίζομαι από επιλογές. Αναθεωρώ. Τη μια στιγμή θέλω φιγούρες μαξ στιλ. Την άλλη στούντιο ομορφιάς βέρι μπέλα. Την άλλη μπάρμπι μαριπόζα. Ντάξει, ποτέ δεν θέλησα φιγούρες μαξ στιλ.

5. Γιατί κάτι μου λέει ότι δεν μπορώ να ζητήσω Ο,ΤΙ ακριβώς θέλω.

Αποφάσισα. Φέτος δεν θέλω παιχνίδι. Θέλω κατοικίδιο. Τον Ρούντολφ. Τι έγινε Αη Βασίλη? Κατάπιαμε τη γλώσσα μας; Καταλαβαίνω: έχεις κι εσύ τα όριά σου, τα ψιλά σου γράμματα… Με κάτι τέτοια όμως χάνουμε κι εμείς την πίστη μας στο θεσμό.

6. Μέχρι τότε, θα με έχουν εκβιάσει άπειρες φορές ότι αν δεν κάτσω καλά, δεν θα μου το φέρεις.

Ναι, είναι χειριστικοί. Ναι, δουλεύει. Είμαστε της σχολής «εκβιασμός είναι η συνέχιση της επιβράβευσης με άλλα μέσα». Οικογενειακώς.

7. Μέχρι τότε, θα έχουν αυξηθεί οι προσδοκίες μου από την αναμονή και έτσι το δώρο θα μου φανεί ‘λιγότερο’.

Μια φορά η μαμά είχε παραγγείλει κάτι από τηλεμάρκετινγκ -όχι το πρίτι μπρα, μπορεί την έξυπνη σίτα- αλλά μόλις το παρέλαβε είπε τελικά ότι δεν ήταν τόσο καλό όσο το περίμενε. Εντάξει, το πρίτι μπρα.

8. Όπως και να χει, θα ζηλέψω το δώρο της αδελφής μου.

Ξέρετε το συναίσθημα. Το ζείτε κάθε Χριστούγεννα. Κρυφοκοιτάζατε τα δώρα που ανοίγουν οι άλλοι -πριν ανοίξετε τα δικά σας- και η αίσθηση ότι θα είναι καλύτερα από τα δικά σας, σας συνεπαίρνει. Πόσο -με- ζηλεύετε που δεν μπορείτε να ξεσπάσετε σε λυγμούς και να τους τα αρπάξετε με λύσσα από τα χέρια.

9. Γενικότερα, λατρεύω τις εκπλήξεις.

Το αφήνω, λοιπόν, πάνω σου. Λογαριαζόμαστε μετά.

 

Photos via, via

Η αδελφή μου κι εγώ

Νιώθω πολύ τυχερός που έχω την, κατά δύο χρόνια σχεδόν μεγαλύτερη, αδελφή μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, για τους παρακάτω λόγους:

1. Καταρχάς, έχω ενδιαφέρουσα προσωπική ζωή. Της αδελφής μου. Πηγαίνω στα πάρτι των συμμαθητριών της, στις επιδείξεις του μπαλέτου της, στις παραστάσεις του σχολείου της. Ζω έντονα. Τη ζωή της άλλης.

2. Μετά, ζω μια ζωή με εκπλήξεις. Ήξερα ακριβώς από πριν σε ποιο σχολείο θα πάω (γιατί πηγαίναμε εκεί τα 2 τελευταία χρόνια καθημερινά την αδελφή μου), ποια θα είναι η τάξη μου, η δασκάλα μου και σε ποια κρεμάστρα θα κρεμάσω την τσάντα- της αδελφής μου (είχε και γαλάζιο, δεν είχε πάθει τίποτα, την κρατήσαμε). Τι, δεν είναι έκπληξη τι ρούχα θα φοράω κάθε μέρα;

3. Παίρνω όλα σχεδόν τα πράγματα από δεύτερο χέρι. Παιχνίδια, καρότσι, κάθισμα, γιογιό, μπιμπερό, κρεβάτι, δωμάτιο, κάλτσες. Συμβάλω έτσι στην οικονομία της οικογένειας για να μαζέψουν λεφτά να ξαναπάρουν κάτι για την αδελφή μου ώστε να το πάρω εγώ μετά από δεύτερο χέρι.

4. Έχω σαφώς λιγότερες φωτογραφίες και βίντεο. Έλα μωρέ τώρα, τι να τα κάνεις, πιάνουν χώρο και στον σκληρό- με βλέπω στη φωτό του βιβλιαρίου, με βλέπω και στον καθρέφτη, θα με δω και στη φωτογραφία της ταυτότητας.

5. Έχω καταρρίψει στην πράξη τον μύθο ότι υπάρχουν κοριτσίστικα και αγορίστικα παιχνίδια και παιδικά. Όταν είσαι απασχολημένος με χέλοου κίτι, μπίντος και τζελάρτι, φυσικά και πιστεύεις ότι μπεν τεν και κορμίτι είναι μάρκες δημητριακών. Και ότι το κινόα είναι ο νέος σούπερ ήρωας της Ντίσνεϊ.

6. Δεν μου ανήκαν –μέχρι φέτος που πήγα σχολείο, τουλάχιστον- ούτε οι αρρώστιες μου. Κόλλαγα τις ιώσεις της αδερφής μου, που έφερνε από τους συμμαθητές του σχολείου της. Α, και έχω –φυσικά- τη δική της παιδίατρο.

7. Μου ανήκει δικαιωματικά το κάθισμα στο καρότσι του σουπερμάρκετ, όμως. Να σταθούμε, εδώ.

8. Εννοείται ότι δεν θα άλλαζα την αδελφή μου με τίποτα. Θα την έβαζα όμως -διάολε- να γεννηθεί δυο χρόνια μετά από μένα..

Photo Via

Χαμένος στον παιδικό σταθμό;

Που είμαι; Τι κάνω; Και ποιοι είναι όλοι αυτοί γύρω μου; Αν αγαπητέ μου συμμαθητή αισθάνεσαι κάπως έτσι τις πρώτες μέρες στο σχολείο, επίτρεψέ μου να σε κατατοπίσω. Να σου συστήσω, όλο το ασκέρι που από εδώ και πέρα θα βλέπεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ και να σου προτείνω ποιους να αποφεύγεις, ποιους να κάνεις παρέα, ποιους να ζηλεύεις ελεύθερα και ποιους να αγνοείς επιδεικτικά… (να διευκρινίσω ότι οι κατηγορίες αυτές αναφέρονται κυρίως σε αγόρια)

 1. Ο «θέλω τη μαμά μου». Όλοι κρύβουμε λίγο από αυτόν μέσα μας. Φερθείτε του στοργικά. Εξηγήστε του ότι η μαμά θα έρθει σε 5 ώρες, μόλις.

2. Ο «θέλω τη μαμά μου, ΤΩΡΑ». Σε μία κλίμακα θέλησης της μαμάς από το 1 ως  το 10, τη θέλει 100. Καλό είναι να απομονώνεται. Μπορεί και να σας κολλήσει.

3. Ο «θέλω να πάω σπίτι μου». Μια ακόμα εκδοχή των δύο προηγούμενων. Πρέπει να του αναγνωρίσουμε πάντως ότι δένεται περισσότερο με τους χώρους παρά με τα πρόσωπα.

4. Ο «ανεξάρτητος». Μπαίνει στην τάξη χωρίς να ρίξει δεύτερη ματιά πίσω του. Θα ορκιζόσουν ότι χαμογελάει. What’s wrong with him?

5. Ο «σωστάκιας». Τα κάνει όλα σωστά. Και με τη μία. Το πετ της κυρίας. Εύχεσαι να μπλέξει γρήγορα με κακές παρέες (το τρίχρονο που κάνει tantrums, το άλλο που λέει ‘ρε’). Καλό είναι να απομονώνεται. Μπορεί και να σας κολλήσει.

6. Ο «σετάκιας». Ίδιο χρώμα σορτς, ίδιο χρώμα κοντομάνικο, σχέδιο που ξεκινά από τη μπλούζα, συνεχίζει στο σορτς και ολοκληρώνεται στο παπούτσι- αφού πρώτα κάνει μία στάση στην κάλτσα. Τον έλεγες και ψυχαναγκαστικό μέχρι που είδες τη μαμά του. Σετάρει μανό, κοκαλάκι για τα μαλλιά, κινητό, μάσκαρα και αυτοκίνητο. Και φωνή.

7. Ο «δεν παίζω ποτέ με κορίτσια». Μαζί σου, αλλά… ποτέ; Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορείς να μάθεις από ένα κορίτσι. Και σε τι μπορεί να σου χρησιμεύσει ένα κλάμερ. Ή ένα γκλίτερ μανό.

8. Ο «παίζω μόνο με κορίτσια». Φίλε, πάσο. Αλλά να ξέρεις ότι εγώ έτσι έχασα τα 3 πρώτα χρόνια της ζωής μου[1].

9. O «τσισάκιας». Θέλει τσίσα σχεδόν κάθε μισή ώρα. Έχει εντεταλμένη κυρία από πίσω του να του ανεβάζει και να του κατεβάζει τα βρακιά. Θα ορκιζόσουν ότι μέσα στο παγουρίνο του έχει μπύρα.

10. Ο «ψηλότερος aka γίγαντας». Προκαλεί δέος. Φοράει πέντε νούμερα παπούτσι μεγαλύτερο από το δικό σου. Τα σορτς του είναι τα παντελόνια σου. Οι μπλούζες του, τα σεντόνια σου. Φοβίσου τον ελεύθερα. Και μην βρεθείς ποτέ στη σκιά του. Θα σε ρουφήξει.

11. Ο «παρτάκιας». Σου τραβάει το τουβλάκι από το χέρι μέχρι να πεις λέγκο. Το παγουρίνο σου, επίσης. Λίγο πριν σου κλέψει και τη ζωή, πες το στην κυρία. Και προς θεού, μην εμπλακείς σε αντιπαράθεση μαζί του. Βαράει.

12. Ο «θέλεις να γίνουμε φίλοι;». Σε κάνει να αισθάνεσαι μοναδικός- μην αισθανθείς μοναδικός!  Λέει ακριβώς τα ίδια σε όλους. Κάνει friend requests με την ταχύτητα ενός μπιπ μπιπ. Μην τον παίρνεις στα σοβαρά, απλώς μία στις τόσες κάνε ένα λάικ στη σελίδα του.

13. Ο «νομίζω πως πρέπει να βλέπουμε κι άλλα 3χρονα». Σου ραγίζει την καρδιά. Νόμιζες πως ήσαστε ο ένας για τον άλλο, φίλοι κολλητοί. Όμως, μην χάσεις την πίστη σου στη φιλία από αυτό, μόνο- υπάρχουν τόσοι πολλοί ακόμα λόγοι. Κοίτα, ήδη την πέφτει στο κοριτσάκι που σας άρεσε και που ποτέ δεν θα έμπαινε ανάμεσά σας…

14. Ο «καλύτερος μαθητής». Ναι, από τώρα. Κρατά σωστά τα μολύβι (δηλαδή με το ένα χέρι[2]) και οι μουτζαλιές του έχουν potential. Θα μπορούσε να είναι ο απουσιολόγος της τάξης, αλλά μάλλον θα έτρωγε το καρμπόν.

15. Ο «κυριάκιας». Λατρεύει τα μαλλιά της, τη μυρωδιά της, τις φωνές της- ιδίως όταν του απευθύνονται. Αν μπορούσε θα την έπαιρνε σπίτι του. Ναι, όταν μεγαλώσει θα την παντρευτεί. Αφού πρώτα χωρίσει τη μαμά.

16. Το «καρφί». Ένας ακόμα αγαπημένος της κάθε κυρίας: κάνει τη μισή της δουλειά. Απαραίτητος για την εύρυθμη λειτουργία της τάξης. Αυτόν και τον «σωστάκια», μισήστε τους ελεύθερα.

17. Ο «oversharer». Μοιράζεται τα πάντα με τους πάντες. Ξέρεις από την πρώτη μέρα που πήγε διακοπές, που δεν πήγε και γιατί. Ξέρεις τι του αρέσει να τρώει, τι δεν του αρέσει και γιατί. Προσπέρασέ τον. Εκτός αν θέλεις να μάθεις πόσες φορές την ημέρα κάνει κακά. Και που. Και γιατί.

18. Ο «πιπίλας». Αφήνει την πιπίλα του στην πόρτα. Με το ‘αφήνει’ εννοώ του την τραβάνε από το στόμα μέχρι που ένα κομμάτι καουτσούκ να μείνει στα δόντια του. Την ξαναπαίρνει το μεσημέρι στην πόρτα. Ζήλεψέ τον ελεύθερα.

19. Ο «drama king». Αν περάσεις από δίπλα του και κατά λάθος τον αγγίξεις, χτυπιέται σαν να του έδωσες σφαλιάρα. Μην περνάς ποτέ από δίπλα του. Και, προς θεού, μην του δώσεις ΠΟΤΕ σφαλιάρα.

20. Ο «αόρατος». Θα ορκιζόσουν ότι δεν υπήρχε, μέχρι που μια μέρα τον άκουσες να φταρνίζεται. Ακίνδυνος, μέχρι βαρεμάρας.

21. O «δημοφιλής». Ο όχι εσύ. Μελέτησέ τον προσεκτικά και πάρε μαθήματα star quality. Μαζί με τον «ψηλότερο» θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα να σου σμπαραλιάσουν την αυτοπεποίθηση. Μην πέσεις στην παγίδα. Θρέψε τον outsider που κρύβεις μέσα σου. Κάποτε, θα τους εκδικηθεί.

---

[1] Ναι έχω αδερφή. Μεγαλύτερη.

[2]  Εγώ γράφω ακόμα με τα δύο- πάνω στο ίδιο μολύβι- και ορκίζομαι ότι έχω δει δυο-τρεις να κρατάνε το μολύβι με τα πόδια.

Τι μου έμαθαν 3 χρόνια πρωινού ξυπνήματος

1. Όσο πιο νωρίς σηκώνεσαι, τόσος περισσότερος χρόνος σου μένει για δράση. Ποιον κοροϊδεύω; Όσο πιο νωρίς σηκώνεσαι, τόσο περισσότερο την σπας στους άλλους. Που είναι το ίδιο.
2. Όσες φορές κι αν έχεις ξυπνήσει ή σηκωθεί τη νύχτα, είσαι πάντα ξεκούραστος το πρωί.
3. Πάντα.
4. Φυσικά, το ίδιο ΔΕΝ ισχύει και για τους μεγάλους.
5. Οι μεγάλοι -άκου να δεις τώρα- δεν έχουν όρεξη για παιχνίδι το πρωί. Και για ομιλία. Ιδίως αν δεν έχουν πιει καφέ.
6. Και μέχρι ο καφές να φτάσει στη μέση, επίσης.
7. Προτίμησε, λοιπόν, να τους κάνεις ερωτήσεις που επιδέχονται μονολεκτικές απαντήσεις. Π.χ: Τι μέρα είναι σήμερα; Τι ώρα είναι; Και μόνο μέχρι τρεις φορές την ίδια ερώτηση. Μετά, γίνεται επικίνδυνο.
8. Όχι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πάρεις απάντηση αν ρωτήσεις: Γιατί είναι Πέμπτη ή γιατί είναι 07.30; Και δεν θέλεις να δεις αυτό το βλέμμα στα μάτια τους…
9. Πάντα.
10. Μην τους αντιμετωπίσεις, όμως, τώρα. Είναι άοπλοι. Δώσε τους ακόμα ένα τέταρτο και αντιμετώπισε τους πια σαν ίσος προς ίσον.
11. Αστειεύομαι. Αντιμετώπισέ τους τώρα που είναι άοπλοι. Δώσε τους τη χαριστική βολή. Δεν έχει σημασία η αιτία. Μπορεί να είναι ότι το μπιμπερό δεν έχει γεμίσει μέχρι απάνω, ότι μια σταγόνα γάλα χύθηκε στο χέρι σου, ότι το παιδικό διακόπηκε για διαφημίσεις. Δεν έχει σημασία…
12. Απλώς, κλάψε.