Η αδελφή μου έχει φανταστική κόρη, τη Μαρία. Της μιλάει, την ταΐζει, την κοιμίζει. Είναι τόσο μωρό η αδελφή μου… Εγώ τουλάχιστον ξέρω ότι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι εκτός από αυτούς που είμαστε στο δωμάτιο κάθε φορά. Και τα λιοντάρια δεν εμφανίζονται παρά μόνο μετά τα μεσάνυχτα. Μαζί με τους θαλάσσιους ελέφαντες.
bebisthoughts 
Μπέμπη μου, τα λιοντάρια που βλέπεις μετά τα μεσάνυχτα μού θύμισαν ένα βιβλίο ενός Γάλλου συγγραφέα, του Romain Gary, το La vie devant soi, του οποίου ο τίτλος σού ταιριάζει γάντι. Σ’ αυτό λοιπόν το βιβλίο, ο μικρός ήρωας συνηθίζει να βλέπει μια λέαινα που έρχεται και τον γλείφει. Η γυναίκα που τον φροντίζει πάσχει από διάφορες φοβίες (λόγω θητείας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης) και συγχέει τη φαντασία με την πραγματικότητα, οπότε η σκέψη ενός λιονταριού που σουλατσάρει στο διαμέρισμά της την αναστατώνει. Πάει λοιπόν τον μικρό στο γιατρό και του λέει για τον λέοντα (lion). Ο μικρός πετάγεται: «Δεν είναι λέων, είναι λιονταρίνα (lionne)!». Αυτή είναι τεχνική: με μια φρασούλα να συνοψίζεις και τις φοβίες της Εβραίας, αλλά και τον πόθο του παιδιού για τη μητέρα του που έχει χάσει, με μια φρασούλα να τα λες όλα!
Αλλά σε κούρασα… Όταν μεγαλώσεις, θα σου δώσω το βιβλίο να το διαβάσεις. Tu as toute la vie devant toi.
Οπότε να προσθέσω και τις λιονταρίνες στους νυχτερινούς μου επισκέπτες. Γιατί έχω μαμά σε άνθρωπο.
Σε λιοντάρι, όμως;
Αυτό για τους θαλάσσιους ελέφαντες δεν το ήξερα…
Και χαίρομαι που το έμαθα!
άρα λοιπόν δεν έχεις τίποτα για να ανησυχείς….
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν το ήξερα, μέχρι που ένας θαλάσσιος ελέφαντας ένα βράδυ με σκέπασε γιατί μου είχε φύγει το πάπλωμα. Είναι καλά παιδιά- αγνοήστε το μέγεθος.